ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφορμή αυτής της εξομολόγησης αποτελεί μία χρόνια εμπειρία και υπερπροσπάθεια για διαμόρφωση της υπέροχης "ανιδιοτελούς" φιλίας, που για μένα ήταν σπάνια υπέροχη και ελάχιστα ανιδιοτελής.Φιλία λοιπόν, αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής που δίνει ένα αίσθημα πληρότητας, ο φίλος με το οποίο επικοινωνείς, διασκεδάζεις και αλληλουποστηρίζεσαι για μένα είναι άγνωστη έννοια. Όχι όμως από την πλευρά του πομπού αλλά από αυτή του δέκτη. Γιατί η μορφή φιλίας που γνώρισα ήταν ένα διηνεκές " δούναι" και ακολουθούνταν πάντα από το " λαβείν" της αχαριστίας και της κακίας. Όχι δεν διεκδικώ τα σκήπτρα της οσίας Μαρίας ούτε και είμαι η Μαρία Τερέζα, αλλά πάντα είχα την ανόητη αντίληψη ότι αξίζει να στηρίζεις τους φίλους σου και να είσαι εκεί. Δεν κατηγορώ τους άλλους για την οικειοθελή θυματοποίηση μου, γιατί όταν ο άλλος σε χρησιμοποιεί και εσύ το δέχεσαι δεν φταίει εκείνος αλλά εσύ. Ίσως να μην γνωρίσω ποτέ την αληθινή φιλία, ενδεχομένως να μην την αξίζω γι' αυτό ήθελα να μοιραστώ με κάποιον άγνωστο κάποιες αντιδραστικές μου σκέψεις. Η μοναξιά είτε με επιλογή είτε με επιβολή, ήρθε να καλύψει ένα κενό συναίσθημα από μία, δύο ή και περισσότερες άκαρπες φιλίες. Γιατί η φιλία που κάποιοι γνωρίσαμε ήταν κυρίως της καβάτζας και της λεκτικής κακίας, του τύπου "σε μειώνω για να νιώσω καλύτερα". Οπότε αποχαιρετώ αυτό το ζωτικό κομμάτι από τις φιλίες που έκανα και τους ανθρώπους που σε κάθε λεπτό των κοινών μας εξόδων φρόντιζαν να μου το μεταδίδουν στο μέγιστο βαθμό. Αντίο λοιπόν στους "τοξικούς" μου φίλους γιατί μπορεί να έχουμε όλοι μας ανάγκη από συντροφικότητα αλλά μερικές φορές η αξιοπρέπεια και ο ίδιος μας ο εαυτός χρίζουν της δικής μας αγάπης.