ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή είναι μια επιστολή σε κάποιους που δε θα τη διαβάσουν ποτέ. Ή και να τη διαβάσουν, δε θα ξέρουν ότι απευθύνεται σ΄αυτούς. Το ξέρω ότι δεν έχει σημασία πια, αλλά το υποσχέθηκα στον εαυτό μου.Μπορεί να έχουν περάσει εφτά χρόνια, αλλά δεν το κάνω γι αυτούς.Είναι δύσκολο να πει κανείς από που ξεκίνησαν όλα. Η ψυχολόγος μου είπε να βρω πράγματα χαρούμενα από την παιδική μου ηλικία, αλλά κάθε φορα που αγγίζω εκείνα τα χρόνια πέφτω πάνω σας. Είμαι μια ενήλικη που έχω χτίσει τη ζωή μου αρκετά καλά, όχ επειδή με δυνάμωσε η συμπεριφορά σας, ποτέ μου δε θα σας ευχαριστήσω για κάτι τέτοιο, αλλά κόντρα σε όλα αυτά που μου φορτώσατε. Απέφευγα να σας θυμάμαι, έναν έναν σας ξέκοβα από τη μνήμη μου, αλλά όπως ήταν ανμενόμενο, δεν εξημερώνεις κάτι με το να το κλείνεις σε κλουβί. Υπήρχαν μέρες που σας θυμόμουν , όλους μαζί, ακόμα κι αν δεν ξέρω που βρίσκεστε τώρα. Κάτι που ξεχνάνε πολλοί είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί γίνονται μέρος του εαυτού σου, γίνονται οι φωνές που σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή. Εκείνα τα μικρά μαύρα τερατάκια που κάθε φορά που πας να προχωρήσεις μπροστά, σε τραβανε από το λαιμό και σου φωνάζουν ότι δεν είσαι αρκετός για τίποτα. Ότι είσαι ένας ηλίθιος..Και πάντα ήσουν.Γι αυτό είναι δύσκολο να ξεχωρίσει αυτές τις φωνές, γιατί είναι ριζωμένες βαθιά μέσα σου, μέρος της λογικής σου. Για μένα έγινε απόλυτα λογικό να μειώνω τον εαυτό μου, ήταν αναμενόμενο να πιστεύω ότι δε θα τα καταφέρω. Ήμουν από τους τυχερούς που μέσα στην τρικυμία βρήκαν 1-2 ανθρώπους να τους δώσουν την αγάπη που χρειάζονται. Κάποιοι δεν είναι...Θα σας αναφέρω μια φορά και θέλω να τελειώνω μαζί σας. Θα λέγατε ότι ήσαστε παιδιά τότε. Αλλά παιδί ήμουν κι εγώ και ξέρω ότι δεν το άξιζα, γιατί δε σας πείραξα ποτέ..Σε κάποιους δνε είχα μιλήσει καν.Σ' εκείνη την κοπέλα που είπε ότι πρέπει να κλειστώ στο σπίτι και να με ταράξουν στις πλαστικές.Σ΄εκείνον που δεν ήξερα καλά καλά αλλά με φώναξε "πατσαβούρα¨ την ώρα που έμπαινα στην τάξηΣ' εσένα που γέλασες μαζί μου ότνα η καθηγήτρια με έβαλε να κάτσω δίπλα σε ένα φίλο σου και φώναξες "την καλύτερη σου βάλανε"Σ' εσένα που στάθηκα φιλη, αλλά με ξεκοψες ξαφνικά γιατι όπως είπες "σου χαλούσα το ίματζ"Σ' εσένα που γέλασες, που με έσπρωξες και φώναξες ότι είμαι σαν μπάλαΣ'αυτούς που μάζεψα ένα σκουπίδι και με φώναζαν σκουπιδιάρα και σ'εκείνους που με φώναζαν φυτό απλώς επειδή διάβαζα.Σ΄εσάς που μου ρίξατε μπογιά στο μπουφάν και βάλατε ένα σκοινί στην καρέκλα για να πέσω.Νόμιζα ότι έφταιγα εγώ. Εγώ σας προκαλούσα. Εγώ δεν ήμουν αρκετά καλή για σας. Μίσησα το σώμα μου, μαστίγωνα τον εαυτό μου, πέρασαόλη μου τη ζωή πιστεύοντας ότι είμαι ηλίθια, περνόντας το ένα πτυχίο πίσω από το άλλο λες και δεν κατάφερα ποτέ μου τίποτα. Ήθελα να σας αποδειξω, ήθελα να δείτε ότι είχατε άδικο. Όμως το έμαθα, ποτέ μην προσπαθήσεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Σς είδα κάποιους και έξω από το σχολείο, χωρίς τη συμμορία σας και την ασφάλεια σας, δεν είστε τίποτα.όλα αυτά έγιναν φωνές που με ακολουθούν στη ζωή μου ακόμα και τώρα που η ζωή ανοίγεται μπροστά μου. Δε θα σας αφήσω να με σταματήσετε. Φτάνει πια.