14.2.2016 | 18:31
Έπρεπε να μου χαλάσεις τη ζωή,
για να μου δώσεις μια καινούρια; Κι αν δε θέλω να την πάρω; Αν θέλω πίσω τη δική μου; Με ποδοπάτησες, σου έδειξα τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες μου και τις εκμεταλλεύτηκες, με έλιωσες, πάτησες πάνω μου, επειδή με ήθελες για σένα. Τίποτα δεν έκανες για μένα, όλα για τον εαυτό σου ήταν. Έχεις τα πάντα αλλά σου λείπουν τόσα...Δεν έχω τίποτα να σου δώσω. Για κάποιο λόγο παρανόησες. Νόμιζες θα βρεις σε μένα αυτό που λείπει. Αυτό που σου λείπει είναι οι αξίες. Δεν έχεις όρια, δεν έχεις ηθικούς φραγμούς, έχεις μάθει να παίρνεις ό,τι θέλεις. Ο κακομαθημένος ανάμεσά μας είσαι εσύ. Δε σου έδωσα το παγωτό σου, γι' αυτό κόλλησες μαζί μου. Θύμωσες. Μα πώς τόλμησα; Εγώ; Με ποιό δικαίωμα ο δούλος να έχει ελεύθερο φρόνημα; Δε θα σε βάλω αφεντικό στο κεφάλι μου. Όσο γοητευτική κι αν είναι η ζωή που μου υπόσχεσαι, πρέπει να στηριχθεί στη δική μου θυσία. Όταν πονούσα και υπέφερα και έκλαιγα μου έκανες το σκληρό. Με εγκατέλειψες για να μην αλλάξεις. Με κατηγόρησες που ήθελα να νιώσω τον έρωτα ενώ με είχες προδώσει. Πόσες βραδιές σε παρακαλούσα, πόσες ημέρες σε περίμενα, πόσα ανέχτηκα, πόσο πίστεψα σε σένα και με πρόδωσες! Με δολοφόνησες και μου λες να αλλάξω οπτική. Μου έκανες κακό και με έπεισες ότι ήταν για το καλό μου. Εκμεταλλεύτηκες τα όνειρά μου. Γελοιοποίησες την προσωπικότητά μου. Κι ακόμη νομίζεις ότι εισαι σε θέση να βάζεις όρους. Πόσο σε λυπάμαι, πόσο με λυπάμαι...είμαστε τόσο αξιολύπητοι, νομίζαμε ότι ξέρουμε κάτι για την αγάπη...τουλάχιστον η δική μου αγάπη δε δολοφονεί...