ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δουλεύω από το πρωι μέχρι το βράδυ(στη κυριολεξία) για βασικό μισθό(δεν πληρώνονται ουτε πτυχία ουτε υπερωρίες), ο οποίος δε φτάνει για να φυγω από το σπίτι το γονιών μου. Επίσης, η όλη κατάσταση εχει ως αποτέλεσμα να μην βλέπω την σχεση μου σχεδόν καθολου αφού γυρνάω πολυ αργα και εξαντλημένη για ύπνο στο σπιτι των γονιών. Επισης λογω ογκου εργασίας πολλές φορές παίρνω δουλειά για το σπιτι το ΣΚ και εχω αγχος γενικοτερα αλλα και κακη μεταχειριση απο το εργασιακο περιβάλλον αφου οι απαιτησεις ειναι υψηλές και με πολυ μικρο χρονικο όριο παραδοσης (δεν κανω διάλλειμα παρα μονο αν θελω τουαλετα) και με πολλές αρνητικές παρατηρήσεις οι οποιες σου ρίχνουν το ιθικο και δε σε βοηθάνε αλλα αντιθέτως σε ρίχνουν ψυχολογικά. Η σχέση μου επίσης δεν εχει δουλεια,μονο κατι περιστασιακό για τα έξοδα του καφε και ψάχνει για κανονική εργασία-επίσης ζει στο σπιτι των γονιών. Τι ζωή ειναι αυτη ρε παιδιά; Νιώθω οτι δε σέβομαι πλέον τον εαυτό μου και δεν εχω κιολας αλλη επιλογή αφού δεν βρίσκεται κατι καλύτερο. Έχουμε αρχισει να σκεφτόμαστε κα οι δυο πλέον το εξωτερικό σαν λύση, αλλα προσωπικά φοβάμαι αυτό το μεγάλο βήμα. Παρόλο που εχω ζήσει για μικρό χρονικό διάστημα παλιότερα στο εξωτερικό δε ξερω αν οι συνθήκες κι εκει θα ειναι καλύτερες στο θεμα εργασίας κ ο χρόνος πιέζει γενικά. Νιώθω δυστυχία και απελπισία.