ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17. Ήθελα να κατέβω Σύνταγμα χτες αλλά δεν μπορούσα. Είχα διάβασμα για να μπω στο πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο μιας χώρας που δεν υπάρχει καν, που αυτοκαταστρέφεται και τρωει τα παιδιά της. Έβλεπα ειδήσεις πριιν λίγο. Λυπήθηκα για τον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του, απελπίστηκα και άδειασα μέσα μου. Ξέρεις κάτι όμως; Δεν φοβήθηκα. Θα' θελα να 'μαι κι εγω εκεί. Παρ'όλο που εσύ και καθένας σαν εσένα δεν με αφήνετε να κατέβω και να διαδηλώσω όπως το θέλω, να πω ότι κι εγω έχω λόγο σ'αυτή τη χώρα( ο Θεός να την κάνει). Ήθελα να'μαι εκεί κι από' δω και πέρα θα είμαι. Κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα( δεν ξέρω αν σου'μαθαν αυτή τη λέξη). Ούτε καν εσύ με την κουκούλα, τις πέτρες και την υποκρισία. Μια ακόμα μαριονέτα για να μας φιμώσει. Ε, όχι δα. Από του χρόνου λοιπόν εγω θα είμαι εκεί και φρόντισε να μη σε δω μπροστά μου. Ό,τι κι αν είσαι αστυνομικός( λέμε τώρα), χρυσαυγίτης, αναρχικός. Κάνε κάτι για το οποίο θα είσαι περήφανος και όχι κάτι για το οποίο χιλιάδες θα θρηνούν.Εγω την επόμενη φορά θα κατέβω να διεκδικήσω ό,τι μου ανήκει κάνε κι εσυ το ίδιο και μη γίνεσαι ένα μ'αυτούς που υποτίθεται ότι αντιμάχεσαι. Καληνύχτα λοιπόν σε σενα και σου εύχομαι όσα έκανες σήμερα να στοιχειώνουν τον ύπνο σου, αν και πολυ αμφιβάλλω για το αν έχεις συνείδηση. Αλεξάνδρα