ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω πολλές φορες για ανθρώπους που θέλουν κάποιον αλλο,που κόβονται τα πόδια τους κλπ.Και στο τέλος αναρωτιούνται:Να τα παρατήσω πριν με πληγωσει;Να τον/την ξεχάσω;Μήπως δεν αξιζει τον κόπο;Ειλικρινα παιδιά δεν το καταλαβαινω.Δεν ζούμε 200χρονια για να φοβόμαστε να ζήσουμε αυτά που αισθανόμαστε.Κανείς δεν εγγυάται ουτε την ευτυχία ουτε την αποτυχία.Ο έρωτας από μόνος του είναι δυνατό συναίσθημα.Θελει ομως ρίσκο.Πώς κρίνουμε μια κατασταση ή έναν άνθρωπο αν δεν τον έχουμε ζήσει;Αν ορισμένοι πάλι επιλέγουν την ασφάλεια τους δεκτό.Ειμαι γυναίκα και βλέπω τόση δειλία από άνδρες που ξενερωνω.Και όχι δεν ειμαι η σούπερ δυναμική, εχω κ γω τις ευαισθησίες μου, εχω πονέσει στο παρελθόν, ομως προτιμώ να ειμαι με κάποιον που ζω τον έρωτα στο κόκκινο.(σε λογικά πλαίσια φυσικά με σεβασμό και κατανόηση)Και όχι σαν εκεινο τον τυπο τελευταία που ενώ υπήρχε μια πολυ δυνατή σπίθα μεταξύ μας από την πρώτη στιγμή,χημεία και ενδιαφέρον οταν τον πλησίασα λιγο περισσότερο φοβήθηκε και έκανε πως δεν συνέβη ποτέ τίποτα.Και οκ Ισως τελικα και να μην ηθελε ομως διαβάζω τόσες φορες αυτά που προανέφερα και δεν το καταλαβαινω.Αυτά. Ελένη 28