ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα τα διαχώριζα αυτά τα 2, θεωρούσα δηλαδή οτί ο έρωτας είναι κάτι πολύ δυνατό συναισθηματικά που όμως (τις περισσότερες φορές) έχει μικρή διάρκεια. Απεναντίας, η αγάπη χαρακτηρίζεται από μέτριας εντάσεως συναισθήματα όμως μεγάλη διάρκεια. Π.χ στη πρώτη περίπτωση έχουμε για παράδειγμα ζευγάρια που ζήσαν για λίγο καιρό ο ένας με τον άλλον και περνούσαν υπέροχα όμως μετά ήρθε το τέλος, ενώ στη δεύτερη, παντρεμένα ζευγάρια που είναι ολόκληρες δεκαετίες μαζί και αγαπημένοι μεν αλλά χωρίς αυτή τη μαγεία, αυτή την εκρηκτικότητα που όταν τη ζεις νιώθεις σαν να είναι η καρδιά σου ένα πυροτέχνημα, έτοιμο να εκραγεί από ευτυχία. Πιστεύω πως ανήκω σε αυτούς που η ζωή δεν στάθηκε ευνοϊκή απέναντί τους και δεν έτυχε (επειδή είναι κυρίως τυχαίο το όλο πράμα) να γνωρίσουν ένα άτομο (βγάζοντας από τον παρονομαστή χιλιοειπωμένες λέξεις όπως "άλλο μισό", "έρωτας της ζωής μου", κτλπ) το οποίο να τους κάνει να νιώθουν (και να είναι αμοιβαίο) τόσο όμορφα και ας περάσουν χρόνια σχέσης. Προσωπικά έχω ερωτευτεί πολλές φορές, σχεδόν την κάθε κοπέλα που γνώριζα στην αρχή την ερωτευόμουν, αλλά αυτό ή δε κρατούσε πολύ ή δεν ένιωθε αυτή το ίδιο. Έχω αγαπήσει κάποιες κοπέλες με το πέρασμα του καιρού αλλά δεν είχε την ένταση που είχε αρχικά, τις πρώτες μέρες γνωριμίας μας που ξεθύμανε ο ενθουσιασμός και αυτή η ανυπομονησία να ανακαλύψεις τον άλλον. Πιστεύω οτί ο έρωτας θέλει και λίγο μυστήριο και έλλειψη προβλεψιμότητας, ζευγάρια που είναι μαζί χρόνια έχουν πλέον θεωρήσει δεδομένη την ύπαρξη του άλλου μέσα στη ζωή τους και δεν τους προκαλεί έκπληξη το οτιδήποτε ειπωθεί ή γίνει μεταξύ τους. Αντιθέτως, ζευγάρια που είναι λίγο καιρό μαζί και τα πάντα γύρω τους τα περιβάλλει το απρόβλεπτο, έχουν μία περιέργεια η οποία δημιουργεί ενδιαφέρον σε όλα, δεν υπάρχει το δεδομένο στη ζωή τους και όλα φαντάζουν εύθραυστα και φευγαλέα, λες και ζούνε σε μία ονειρική κατάσταση και όχι στη πραγματική ζωή. Ο έρωτας έχει κάτι το φανταστικό το οποίο όταν απομυθοποιηθεί με τον καιρό μετατρέπεται σε αγάπη, δηλαδή μία συντροφικότητα και μία κατάσταση αλληλοσεβασμού και αποδοχής, χωρίς όμως οποιαδήποτε μορφή πρωτυπίας και αυθορμητισμού. Θα μου πείτε τώρα "καλά εσύ τι περίμενες; να είσαι με κάποιο μήνες και χρόνια και να είναι σαν να γνωριστήκατε χθες;" , και θα είχατε δίκιο. Το θέμα είναι πως με χαλάει απίστευτα πολύ όταν φτάσω να είμαι με κάποια (είτε τα έχουμε είτε απλά βγαίνουμε) ένα x διάστημα και μετά ανακαλύψω πως συνηθίσαμε ορισμένα πράματα τα οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούνται δεδομένα, όπως το οτί έχουμε ο ένας τον άλλον ή το οτί περάσαμε από τόσα κύμματα ο καθένας και καταλήξαμε μαζί, τυχαία. Πιστεύω στην αγάπη και ας μην την έχω γνωρίσει ακόμα.. ο έρωτας είναι αναπόφευκτο να τελειώσει κάποτε αλλά είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε την φλόγα να σβήσει..