ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με το αγόρι μου 1.5 χρόνο ,είμαστε και οι δύο 21 και είναι και των δύο η πρώτη μας σεξουαλική σχέση. 1.5 χρόνο δεν έχουμε τσακωθεί ούτε μία φορά και αν και υπήρχαν παράπονα, διαφωνίες και άσχημες φάσεις δεν έχει περάσει ούτε μέρα που να μην μιλήσουμε. Ακόμα σπουδάζουμε, αυτός σε άλλη πόλη, αλλά καταφέρνουμε να βρισκόμαστε συχνά και υπάρχει πολύ πάθος. Ο θαυμασμός και η εκτίμηση είναι αμοιβαία και είμαστε πάρα πολύ ερωτευμένοι. Και από τις δύο μεριές αλλά απο του αγοριου μου πιο πολύ μιας και εγω προσπαθώ να το αρνούμαι για λόγους που θα εξηγησω υπάρχει το ''Θέλω να είμαι μαζί σου για πάντα και να φτιαξουμε τις ζωες μας μαζι''. Σιγά σιγά αρχίζει να αγαπάει ο ένας τον άλλον με όλη την έννοια της λέξης και εμενα αυτο με τρομάζει και με αγχωνει πάρα πολύ με αποτελεσμα ενω όλα είναι καλά να μην νιωθω χαρα. Ο λόγος είναι ότι εγω έχω φανταστεί την ζωή μου πολύ πιο απλή από του αγοριού μου που έχει διαλέξει ένα καπως περιεργο επαγγελμα που θα χρειαστεί γερό στομάχι ,πολλές μετακινήσεις και πολύ επιμονή. Αν επιλέξω να μείνω μαζί του, θα πρέπει να τον στηρίξω σε όλο αυτό και ίσως έτσι να χάσω κάποια πραγματα που θέλω εγω να κάνω με την ζωή μου. Πχ εγω σε 10 χρόνια ας πούμε, θα θελω να κάνω παιδιά κάτι που αυτός δεν θέλει και δεν θεωρεί τόσο σημαντικό. Και θέλω πάρα πολύ να τον στηρίξω σε ότι αποφασίσει να κάνει, αλλά το ενδεχομενο του να μην κανω οικογενεια γιατι δεν θα θελει με θλιβει. Του είπα τις σκεψεις μου γιατι συζηταμε τα παντα μεταξυ μας και μου είπε να μην αγχωνομαι για πραγματα που θα ερθουν σε 10 χρονια , πως εως τοτε θα ειμαστε πολυ χαρούμενοι μαζί και ότι καπως θα τα βρουμε. Φαίνομαι χαζή το ξέρω, αλλά όταν κοιτάς τον άλλον ακριβως όπως είναι αποδέχεσαι κάθε του ελάττωμα, έχετε περάσει αρκετά μαζί και υπάρχει τέτοια τρελή χημεία ξέρεις ότι δεν ύπαρχει κάτι που θα σας χωρίσει. Και για τους δύο το να είμαστε μαζί εως τότε είναι πολύ ρεαλιστικό σενάριο. Αρα λοιπόν είμαι στο δίλημμα του αγαπάω ή φεύγω . Δεν μπορω να πω θα αγαπαω για λιγο και μετα μην την ειδατε γιατι θα δεθω κι αλλο!