ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγορι μου ειναι 25 και κανει το Διδακτορικο του, εγω απο την αλλη ειμαι ακομα φοιτητρια ακομα. Οπως ο καθενας μας μπορει να αντιληφθει υπαρχει μια τεραστια διαφορα στον ελευθερο χρονο του καθενος μας. Ο φιλος μου δουλευει τρελες ωρες, 13+ καμια φορα, και οπως ειναι φυσικο εγω προβληματιζομαι. Τον αγαπω πολυ και κανουμε σχεδια για το μελλον, για την ακριβεια μονο σκεψεις, καθως ημαστε πολυ μικροι ακομα... Οταν εγω του ακμυστηρευομαι τις σκεψεις και τους φοβους μου, εκεινος νευριαζει και νομιζει πως θελω να τον κανω να αποκοπει απο το επαγγελμα που αγαπα, να τον αλλαξω και να τον κανω οπως θελω εγω! Αλλα κατι τετοιο δεν ισχυει σε καμια περιπτωση, αλλα ο ιδιος καθε φορα που τσακωνομαστε ή γινεται μια πιο εντονη συζητηση αυτο σκεφτεται..Γενικοτερα, θεωρω πως για να ειναι ευτυχισμενος ενας ανθρωπος χρειαζεται δυο πραγματα, την προσωπικη του ευτυχια και να κανει το επαγγελμα που αγαπα, αλλιως εισαι δυστυχισμενος. Πώς λοιπον θα ζητουσα απο εναν ανθρωπο να τα παρατηρει ολα?! Αυτο ειναι απαραδεκτο και εγωιστικο! Δεν σκεφτομουν, δεν σκεφτηκα, κ ποτε μου δεν προκειται να σκεφτω ετσι. Αλλα εκεινος περιμενει καθε μου λεξη, για να πιαστει απο αυτη κ να με στησει στον τοιχο. Ετσι νιωθω...Εγω εχω εναν και μοναδικο φοβο, εαν και κατα ποσο θα μπορουσε να λειτουργησει στο μελλον το ''μεταξυ'' μας. Τον αγαπω παρα πολυ και θα ηθελα να κανω οικογενεια μαζι του, αλλα πως θα δημιουργηθει μια σωστη και υγειης οικογενεια οταν εγω θα τον βλεπω 3-4 ωρες καθε μερα και μαλιστα πολυ κουρασμενο? Εχω τρομοκρατηθει λιγακι, καθως φοβαμαι πως αυτη η κατασταση θα ειναι για μια ζωη. Κατα διαστηματα συγκατοικουμε και πραγματικα, τον βλεπω ποσο προσπαθει, αλλα η κουραση δεν τον αφηνει να κανει πραγματα που αγαπα αλλα ουτε κ να περναμε επικοδομητικο χρονο μαζι, και εγω στενοχωριεμαι που τον βλεπω να κουραζεται τοσο. Το μονο που γινεται τις περισσοτερες φορες ειναι να γκρινιαζω, ενω καταλαβαινω απολυτα οτι αυτα τα οραρια απαιτει η δουλεια του, και να γινομαστε σκατα.Τον αγαπαω ομως παρα πολυ, και δεν θελω να σκεφτομαι τη ζωη μου χωρις εκεινον, απλα φοβαμαι πως μια μερα θα ξυπνησω και θα παρω μια αποφαση χωρις να ξερω εαν θα ειναι σωστη ή λαθος...Συγγνωμη για το μελο, εδω ο κοσμος καιγεται κ εγω σκεφτομαι τετοια θα μου πεις...αλλα αισθανομαι εγκλωβισμενη στον εαυτο μου.