ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν λιγους μήνες ξεκίνησα την δική μου δουλειά με όνειρα και ελπίδες. Ίσως να εκτίμησα λάθος την κατάσταση ίσως να πήρα υπερβολικό ρίσκο. Τα λεφτά τελειώνουν, το μέλλον είναι αβέβαιο. Άλλαξα πόλη, σπίτι. Δεν μένω στο πατρικό μου είμαι 30 χρονών. Έχω μπεί σε λούκι και φοβάμαι για το μέλλον. Φοβάμαι την ανεργία, το κυνήγι του μεροκάματου, την οικονομική εξάρτηση... Πάνε τα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Πριν λίγο καιρό γνώρισα τον έρωτα. Νομίζω είναι έρωτας. Όταν ονειρεύεσαι να γερνάς με το άλλο σου μισό, όταν αρχίζεις να πιστεύεις οτι ειναι το άλλο σου μισό μάλλον είναι έρωτας, έτσι δεν είναι; Δεν το χω ξανανιώσει πάντως. Μέχρι τα 30 μου και δεν το χα νιώσει. Η δουλειά όμως πιέζει... τα οικονομικά πιέζουν...και τότε έρχεται ο φόβος ότι τα όνειρα είναι μόνο όνειρα... ότι θα χαθεί ο έρωτας...Οι ανασφάλειες μπλέκονται. Το τέλος της ξεγνοιασιάς ήρθε τη στιγμή που γνώρισα τον Έρωτα. Καριέρες, χρήματα και μαλακίες... Οι τρυφερές ματιές,τα χάδια, τα φιλιά μπορεί να μην γεμίζουν την κοιλιά είναι όμως σπίθες ευτυχίας. Το να νοιάζεσαι για κάποιον και να μοιραζεσαι με κάποιον είναι ευτυχία. Λένε πως όταν η Φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, ο Έρωτας βγαίνει από το παράθυρο... Δεν θέλω να το ζήσω αυτό...