ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράφω με τη σιγουριά ότι έχουν περάσει χρόνια. Αποκλείεται να θυμάται, δεν είναι από τα παιδιά που θα διαβάζαν τη στήλη και ακόμα περισσότερο η όψη μου και το ύφος μου δεν θα την έκαναν να μαντέψει ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο. Σήμερα ανακάλυψα τις "εξομολογήσεις" και είπα να ξεφορτωθώ το βαρίδιο μου; πως συνθήκες αλλά κυριώς εγωισμός, σύνδρομα και ίσως μία "τούρκικη" μου κόστησαν έναν έρωτα.Φοιτητές στη Σύρο και οι δυο. Για μένα πλησίαζαν προς το τέλος οι σπουδές. Εκείνη είχε δρόμο μπροστά της. Ηταν η πρώτη μου "αμοιβαία" σχέση από αυτές που λες: "κάπως έτσι είναι πρέπει να είναι". Δίπλα μου έμοιαζε ακόμα πιο μικροσκοπική λόγο διαφοράς ύψους, αλλά τέτοια φατσούλα, τέτοιο αγαπησιάρικο βλέμμα και τέτοιο ανάλαφρο-παιχνιδιάρικο περπάτημα, δεν έχω ξαναδεί. Η πιο δροσερή αναπνοή και χείλη που φίλησα ποτέ μου. Τα μαλλάκια της γυάλιζαν στον ήλιο, πάντα μαζεμένα ψηλά, ορισμένα να ξεφεύγουν έτσι ανέμελα να ακουμπούν το λαιμό της και φράτζα στραβή. Ζήλευε και γκρίνιαζε. Μερικές φορές με έφτανε στα όρια μου. Το παραπονιάρικο της κλάμα κρατούσε ώρες στις εξεταστικές. Και μετά μούτρα και πάλι μούτρα. Και στις γιορτές χριστουγένων ή το πάσχα πάντα τα ίδια. Ήρθε και η στιγμή για ένα χαστούκι που μου έκοψε τα πόδια. Νομίζω καμιά φορά ότι κόστησε πιο πολύ σε μένα παρά σε κείνη. Αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στη γλύκα της. Πολλές φορές μέσα στη νύχτα είχα ξυπνήσει, ενώ εκείνη κοιμόταν κουλουριασμένη δίπλα μου έχοντας με στριμώξει στην αριστερή άκρη του κρεβατιού, μόνο και μονο να τη φιλίσω στη ραχοκοκαλιά, κάπου κοντά στη μεση. Πότε δεν της το αποκάλυπτα όμως. Και αυτό το άρωμα με βάση το λεμόνι κάθε φορά υπήρχε στα σεντόνια.Τους τελευταίους μήνες πριν το πτυχίο με ρώταγε να καταλάβει τι είχα στο μυαλό μου για μας τους δυο. "Σκέφτομαι να κάνω το τάδε του χρόνου. Θες να πάμε μαζί;""Αν ποτέ χωρίσουμε θα κάνεις την κίνηση να τα ξαναβρούμε;". Δεν έπαιρνε απάντηση. Πάντα μας είχα μαζί στο μυαλό μου, αλλά δεν το παραδεχόμουν. Όχι για να την βασανίσω. Έτσι ήταν οι συνθήκες, τουλάχιστον στο μυαλό το δικό μου. Η οικονομική κρίση είχε μόλις σκάσει, δουλειές δεν έπαιζαν, από λεφτά δεν έβγαινα για σπουδές στα εξωτερικά, τα άγχη γινόταν πανικός... οπότε όλα ήταν στην αναβολή, όπως οι απαντήσεις σε κείνη, σχέδια για το μέλλον, όνειρα ακόμα και οι φίλοι. Ύστερα μου λέει στο τηλέφωνο με παράπονο "συνεχίζουμε ή τέλος!" για να πάρει ένα ξερό "με έχεις κουράσει". Κάπως έτσι χωρίσαμε. Ήξερα ότι από την αρχή δέν ήμουν έτοιμος για χωρισμό. Θα πόναγε πολύ όπως και πόνεσε. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ήμουν συναισθηματικά διαθέσιμος για το παραπέρα. Κατα βάθος φοβόμουν ότι μελλοντικά θα αρχιζα να της φαίνομαι ανεπαρκής. Έσμπρωχνα το χρόνο μέχρι να τελειώσω τη σχολή με διάβασμα, καμιά μπύρα, αποφεύγοντας διαδρομές που θα τη συναντούσα, κανά φλερτ(όλα καταδικασμένα από την αρχή εννοείται). Για τους φίλους ήμουν δήθεν απασχολημένος συνέχεια. Όσοι με ρώταγαν έλεγα "καλύτερα που ήρθαν έτσι", "δεν είχε μέλλον" και λοιπά κλισέ. Αλλά τα μάτια ήταν κατακόκκινα τις νύχτες από την αυπνία. Παίρνω πτυχίο και αναγκαστικά πάω στρατό να ξεμπερδεύω. Τρεις μήνες θητεία και συχνά-πυκνά είναι στα ονειρά μου. Δεν γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση. Σηκώνομαι τη νύχτα και πετάω το κινητό στην τούρκικη για να φύγει κάθε σκέψη επικοινωνίας. Στην πρώτη άδεια της στέλνω μήνυμα. Δεν απαντάει. Μαζεύω το μυαλό: "τι πιο λογικό να έχει άλλον;". Λιγες μέρες πριν απολυθώ βλέπω στο FB κοινούς φίλους να κάνουν like σε post της με το τραγούδι που έβαζα να ακούσει όταν ήμασταν ακόμα μαζί. Το post συμπίπτει με την περίοδο που είχαμε χωρίσει. Τουλάχιστον στο μυαλό μου ήταν σημάδι. Προσπαθώ πάλι να επικοινωνήσω μαζί της. Της λέω "έχω λίγα λεφτά θέλω να έρθω να σε δώ" με σκοπό να την πάρω να φύγουμε στο εξωτερικό. Μου απαντά ταραγμένη "Γιατί δεν το έκανες τότε; Μην έρθεις να με βρείς έχω τρομάξει". Ήταν η τελευταία επικοινωνία και συνοδεύτηκε με ένα δύλεπτο ξέσπασμα εναντίον της πριν κλείσει τη συζήτηση και μετά πολυ πολύ πολύ κλάμα, στις τελευταίες καλά κρυμένες θέσεις ενός internet cafe κοντά στα σύνορα και γεμάτο φαντάρους σε έξοδο.Πλέον ζω στο εξωτερικό. Ασυναίσθητα καμιά φορά ελέγχω στην καμπίνα του αεροπλάνου μήπως ταξιδεύουμε μαζί ή τη συναντήσω στο κέντρο σε κάποιο στενό. Θα αρκούμουν σε ένα χαμόγελο και τίποτα παραπάνω; Πόσο λάθος έκανα που δεν τη σταμάτησα πριν φύγει; Πως θα ήταν η ζωή μαζί της; Από την άλλη οι ρυθμοί ζωής, νέοι φίλοι, φλερτ, υποχρεώσεις σε κάνουν να ξεχνάς πολλά πράγματα. Δεν φεύγουν όμως απο το μυαλό αυτές οι απειροελάχιστες στιγμές ή εικόνες που συνδέονται με τις αισθήσεις - να άγγιγμα, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Ριζώνουν βαθιά στο κεφάλι σου και στο δέρμα σου. Ανεβάζουν τον πήχη για τα άτομα που τυχόν σε περιβάλλουν στο μέλλον, αλλά κυρίως για την στάση που πρέπει να κρατήσεις απέναντι τους. Εγώ τότε της έδειχνα τον δρόμο υποτιμώντας τις καταστάσεις και ύστερα βυθιζόμουν σε τούρκικη... https://www.youtube.com/watch?v=ZLthJDXbq6Y