ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΚαλησπέραΘέλω να πω την ιστορία μου όσο πιο απλά γινεται για να μη γραφω κατεβατα, χωρις ομως να δωσω και ατομα.Με λένε Α., ειμαι 21 και είμαι ερωτευμένη. Με τον Σ. που ειναι 24. (αυτα ειναι τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μας αρχικα, και ΟΧΙ αλλαγμενα για την προστασια της ταυτοτητας μας.)Τον Σ. τον ερωτεύτηκα πριν περιπου τρεις μηνες οταν γνωριστηκαμε απο σποντα μεσω κοινων γνωστων. Η γνωριμια μας ηταν απλη και καθημερινη και δεν εγινε μεσω σαιτ τυπου φεισμπουκ.Η χημεία μας ήταν απο την αρχη φανερη και ετσι αρχισαμε δειλα-δειλα να βγαινουμε.Δεν εχουμε βγει πολυ, ουτε εχει περασει πολυς καιρος, εγω ομως ειμαι ερωτευμενη. Μου φερεται παρα μα παρα πολυ ομορφα, με προσεχει παρα πολυ, περναμε αρκετο χρονο μαζι, μου χει συστησει ολους του τους φιλους καθως και μελη της οικογενειας του και με λιγα λογια νιωθω σαν πριγκιπισσα στα χερια του.Με τη σειρα του, μου δειχνει και εκεινος οτι με θελει, συγκρατημενα βεβαια, αλλα με κινησεις τρυφερες.Οι ζωες και τα βιωματα μας διαφερουν. Εγω ευκαταστατη, χωρις προβληματα βιοποριστικα, απο τα βορεια προαστεια, με πατερα δικηγορο και μητερα γιατρο. Εκεινος, παλι, με δυσκολια τα βγαζει και μενει σε μια μετρια συνοικια, με χωρισμενους γονεις.Η αληθεια ειναι πως οταν γνωριστηκαμε ειχα μια απορια πως τα βγαζει χωρις δουλεια, την οποια εχει ψαξει, μου ειπε, αλλα δεν βρισκει. Δεν με ενοιαζε ομως. Εξαλλου η ζωη μας ειναι απλη. Δεν βγαινουμε σε κλαμπς, δεν κανουμε ακριβο λαιφσταιλ, οποτε δεν χρειαζομαστε ετσι και αλλιως πολλα χρηματα για να περασουμε καλα.Προσφατα, ειχαμε μια πολυ προσωπικη κουβεντα σχετικα με τις ζωες μας και αφου πρωτα του ειπα εγω για μενα, μετα ηταν η σειρα του.Μου εξομολογηθηκε οτι επαγγελεται κλεφτης. Ετσι βγαζει χρηματα. Με καθε λογης κλοπες. Δεν ειναι φυσικα περηφανος ουτε ευτυχισμενος με αυτο που κανει, αλλα δεν εχει αλλη λυση. Δουλεια δεν βρισκει, εχει αναγκη χρηματα για να επιβιωσει, οποτε κατεληξε εκει.Εγω σοκαριστηκα οταν το ακουσα αλλα δεν του το εδειξα. Εκατσα και ακουσα ολα οσα ειχε να μου πει. Φοβοταν να ανοιχτει. Φοβοταν μη τυχον αλλαξω γνωμη για εκεινον. Του ειπα οτι δεν συμφωνω αλλα δεν ηθελα να αρχισω να του κανω κυρηγμα. Εξαλλου, μου το εξομολογηθηκε απο μονος του. Εμενα δεν θα πηγαινε το μυαλο μου μιας και ποτε δεν μου κλεψε κατι οσες φορες κομηθηκε σπιτι μου ή βγηκαμε. Δεν νομιζω εξαλλου να το κανε κιολας. Ξερω οτι τα αισθηματα του απεναντι μου ειναι ειλικρινη.Συνηθως εξομολογουμαστε κατι τοσο μυστικο οταν εμμεσως θελουμε να ενδιαφερθει ο αλλος και να μας βοηθησει. Ποσες κοπελες τα εχουν με παραβατικα στοιχεια και δεν εχουν ιδεα για την διπλη ζωη τους? Και μετα τα μαθαινουν με τον σκληρο τροπο? Εγω τουλαχιστον δεν θα το μαθαινα ετσι.Το εκτιμησα παρα πολυ που με εμπιστευτηκε να μου πει κατι τετοιο γιατι δεν γνωριζομαστε και πολυ καιρο. Αλλα απο τοτε δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι. Σκεφτομαι ασταματητα. Αυτον. Εμας. Και αλλα πολλα. Οπως τα κινητρα που τον εριξαν στην παρανομια. Και το τι θα γινει αν σπασει ο διαολος το ποδαρι του και συλληφθει. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ. Σας παρακαλω μη με βρισετε. Δεν επικροτω σε ΚΑΜΙΑ περιπτωση τις ενεργειες του. Δεν χαιρομαι ουτε νιωθω γαμω επειδη ο γκομενος μου ειναι χαρακτηριστικο παραδειγμα 'bad boy' που οι περισσοτερες κοπελες θελουν.Θα ηθελα ο ανθρωπος μου να ειχε μια αξιοπρεπη δουλεια. Να μην τρεμει η καρδια μου καθε φορα που χτυπαει το τηλεφωνο μου μηπως και ακουσω κατι κακο. Αλλα δεν φταιει αυτος που κατεληξε εκει. Δεν ξυπνησε μια μερα αποφασιζοντας οτι θα κλεβει για να ζησει. Η κοινωνια φταιει που αντι να προσφερει ευκαιριες εργασιας σε ενα 24χρονο ατομο, και γενικα στα νεα ατομα, τα σπρωχνει στην παρανομια.Οσο για μενα? Εγω τι? Τι πρεπει να κανω? Προτιμω να μου κοπει το χερι και το ποδι μαζι παρα να τον δωσω. Προτιμω να πιασουν εμενα παρα εκεινον. Δεν με νοιαζει αν θα διωχθω ποινικα. Εγω θα τον προστατευσω. Γιατι δεν φταιει εκεινος για την καταντια του. Ναι, ειναι πολυ κλισε ολα αυτα, αλλα ετσι νιωθω.Θελω πολυ να τον βοηθησω αλλα πως ρε παιδια? Τι να κανω? τι του λες? Πως τον απομακρυνεις απο αυτα? Δεν μπορω να κοιμηθω τα βραδια. Τον περνω τηλεφωνο απο εκει που δεν τον επαιρνα, και καθε φορα λεω και μια διαφορετική δικαιολογια, ενω στην πραγματικοτητα θελω απλα να τον ακουσω για να δω οτι για αλλη μια μερα ειναι ασφαλης και καλα.Κανω διαφορα σεναρια στο μυαλο μου και βασανιζομαι μονη μου. Πχ οτι αν τον πιασουν θα φαει πολυ ξυλο. Θα του μαυρισουν το ματι και θα του σπασουν και τη μυτη οπως στους αναρχικους που πιασαν στην Κοζανη και θα διαρρευσουν μετα φωτογραφιες του στα ΜΜΕ, για να δειξουν ποσο αποτελεσματικα συμβαλλουν στην παταξη της εγκληματικοτητας. Και γω θα πεθανω αν τον δω κακοποιημενο. Εξαλλου και αυτος μου το ξεκαθαρισε, δεν σηκωνει χερι σε κανεναν. Πορτοφολακιας ειναι. Θα ηθελα να ηταν σαν ολους τους αλλους αλλα δεν ειναι. Και δεν θελω να τον παρατησω γιατι οταν νοιαζεσαι για ενα ατομο πρεπει να σαι διπλα του στα δυσκολα.Σας ευχαριστω για τον χρονο που σπαταλησατε να διαβασετε την ιστορια μου, δεν τρολλαρω, θα το ηθελα αλλα η ιστορια μου ειναι αληθινη. Επισης θα ηθελα να σχολιασετε ωριμα και οχι με κακοπροεραιτο ή ειρωνικο τροπο.Α.