ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η σχεση μου με ανθρωπο που πασχει απο διπολικη διαταραχη ειναι σαν σκωτσεζικο ντους..με διεκδικησε πολυ με απιστευτους τροπους μεχρι που καταφερε να τον αγαπησω.μειναμε μαζι,καναμε ονειρα κ υστερα χωρις λογο αλλαξε..κλειστηκε στον εαυτο του,δεν ειχε ορεξη για τιποτα,απομακρυνθηκε,..γυριζε ζηταγε συγνωμη με υποσχεσεις πως θ αλλαξει πως θα γινει καλα για μενα κ παλι τα ιδια.καθε αλλαγη του κραταγε μονο λιγες μερες..τη μια βδομαδα πεθαινε χωρις εμενα,την αλλη εξαφανιζοταν..δεν κουραστηκα να προσπαθω.λυπαμαι μονο που δεν εχει αποτελεσμα.τι να περιμενω;σε τι να ελπιζω;ποιον εαυτο του να πιστεψω τελικα;ποτε ειναι αληθινος;οταν δεν αντεχει μακρια μου η οταν πνιγεται κοντα μου κ χανεται;νιωθω πως οτι κ αν του λεω παει χαμενο.πως δεν καταλαβαινει..κ ισως το μεγαλυτερο λαθος μου ηταν που τον αντιμετωπισα απ την αρχη σαν εναν υγειη ανθρωπο..θελω να φυγω κ ολο γυριζω..παιρνει κανονικα την αγωγη του γτ δεν σταθεροποιειται;πως μπορω να τον βοηθησω κ τι μελλον εχω εγω μαζι του;να περιμενω τι;;