ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Είμαι φοιτήτρια,πρωτοετής, και είναι φύσει αδύνατο να κάνεις μια καινούργια αρχή χωρίς έναν καινούργιο έρωτα! Έναν από αυτούς που σε χτυπάνε στο "δόξα πατρί" που λέμε, εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα! Τον γνώρισα στις εγγραφές! Ψηλός, μελαχρινός με καστανά μάτια και κάπως χύμα στυλάκι. Ήταν ο πρώτος που γνώρισα (βασικά, ΨΕΜΑΤΑ! Είχα γνωρίσει κι άλλους, αλλά δε θυμόμουν κανέναν τους...για μένα ήταν ο πρώτος που γνώρισα - δυστηχώς -.) Μόλις τελείωσα με την εγγραφή, πήγαμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη με τον θείο μου και μετά επιστρέψαμε στην πόλη μας. Σε όλον το δρόμο αυτόν σκεφτόμουν(No lie). Μόλις έφτασα στο σπίτι το πρώτο πράγμα που -ΦΥΣΙΚΑ- έκανα ήταν να ψάξω το προφίλ του στο facebook. Πήγα ξανά δύο εβδομάδες αφού άρχισαν τα μαθήματα. Όσο περνούσε ο καιρός γνωριζόμασταν όλο και πιο πολύ, κάναμε παρέα και κάπου στο μυαλό μου νόμιζα ότι με ήθελε κι αυτός - bad for me!- Μια μέρα μαζευτήκαμε κάπου στα δέκα παιδιά στο σπίτι του και παίξαμε "θάρρος ή αλήθεια" .Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για τους φοιτητές.( Πάλι ΨΕΜΑΤΑ!-sorry-.Εγώ εκείνη την μέρα έμαθα, γιατί τα περισσότερα δεν τα έκανα και ως αντίποινα έπρεπε να πιω κρασί και είχα κάνει κεφάλι - SHAME ON ME!-) Και έρχεται η στιγμή που η φίλη μου μας βάζει να φιληθούμε!Εις διπλούν! (Σ'αγαπώωω Τ.) Φιλάει τόσο, μα τόοοσο υπέροχα,-έξαψηηη-. Τελικά ίσως να με ήθελε και να μην ήταν μοναχά μια φαντασίωση. Και κάπου εδώ η ζωή κλαίει από τα γέλια. Δύο βδομάδες μετά μαθαίνω ότι θέλει άλλη! "Lucky me!" Αυτή η άλλη ήταν και είναι με άλλον. SO WHAT?! Δεν τον σταμάτησε αυτό! Την διεκδικούσε, και όσο γινόταν αυτό εγώ γινόμουν όλο και πιο χάλια.Ε μια μέρα ήμουν τόσο χάλια που δεν άντεξα άλλο.Εκείνη τη μέρα ήμουν πιο αδύναμη από ποτέ! Δεν με χωρούσε ο τόπος. Έκλαιγα και έτρεμα λες και είχε -10, η φίλη μου δεν μπορούσε να με ηρεμήσει με τίποτα! Έμεινα κάπου στη μισή ώρα να σκέφτομαι τι θα του πω, γιατί πλέον είχα πάρει την απόφαση να του μιλήσω. Η φίλη μου όλη αυτή την ώρα μου μιλούσε και εγώ της απαντούσα μονολεκτικά. Όταν μετά από πολλή σκέψη της είπα ότι θα πήγαινα να του μιλήσω, η φίλη μου δεν το πίστευε.Με τα πολλά πολλά του μίλησα.Για πρώτη φορά μίλησα σε κάποιον για τα συναισθήματα που έχω γι'αυτόν. Ευτυχώς έδειξε κατανόηση...όση κατανόηση μπορεί να δείξει κάποιος στη θέση του...βασικά, σεβάστηκε τα δύο πράγματα που του ζήτησα και μου εξηγήθηκε "σταράτα". Μόλις τελείωσε η κουβέντα πήγα στο σπίτι της φίλης μου χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τι είχα κάνει, παρ'όλα αυτά με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και ο κόμπος που είχε μπαστακωθεί στο στομάχι μου είχε εξαφανιστεί! Από εκείνη τη μέρα και έπειτα μιλούσαμε σαν να μην είχε γίνει τίποτες. Σαν να μην του είχα μιλήσει ποτέ γι αυτά που νιώθω. Καλώς ή κακώς έτσι είχαν τα πράγματα. Περίπου μια βδομάδα με δύο τα φτιάχνουν. Όμως δεν κράτησε πολύ γιατί αυτή ήθελε τον άλλον. Εκείνος ήταν ξενερωμένος αλλά και πολύ down.Έφτασαν οι γιορτές και όλοι πήγαμε στις πόλεις μας. Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε να ηρεμήσω το ότι δεν τον έβλεπα.Ωστόσο δεν ήθελα να γυρίσω, δεν ήθελα να έρθω πάλι εδώ!Και δυστηχώς είναι Σάββατο βράδυ, είμαι κλεισμένη στο σπίτι μου χωρίς να έχω όρεξη να βγω κι όμως νοιάζομαι για εκείνον που είναι πιο χάλια από ποτέ εξαιτίας της.Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω κάπως.Αυτή είναι η αμαρτία μου : ΑΚΟΜΑ νοιάζομαι για εκείνον!