ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
27.9.2019 | 23:24

Εσείς καλά;

Η μάνα μου δεν ήρθε στο αεροδρόμιο να με αποχαιρετήσει που φεύγω για σπουδές επειδή ήταν η γυναίκα του μπαμπά μου εκεί.. repeat after me:προτίμησε να μην αποχαιρετήσει επειδή θα ήταν εκείνη εκεί!σε ποιον να το πω..και ποιος να με πιστεψει;Αυτά από εμένα εσείς καλά;
17
 
 
 
 
σχόλια
Μήπως είσαι λίγο drama Queen/King; Γιατί έπρεπε ντε και καλά να έρθει στο αεροδρόμιο; Ο αποχαιρετισμος στο σπίτι ή κάπου αλλού δεν μετράει δηλαδή; Προφανώς η γυναίκα δεν ένιωθε άνετα μπροστά στην άλλη. Για τον μπαμπά που δεν κάνει ρούπι χωρίς την νέα σύζυγο όμως κουβέντα!
Και η μανα σου ανθρωπος ειναι ομως και δε ξερεις ποσο ασχημα μπορει να ενιωθε,ειδικα αν εχει προηγηθει καμια χοντραδα με την αλλη γυναικα ισως να μη κατεληγε καλα να βρισκονταν στον ιδιο χωρο η απλα να μη μπορουσε να το διαχειριστει καν.Για να επιλεξει να μην ερθει στο παιδι της παει να πει οτι υπαρχει θεμα που απ ο,τι φαινεται δε θες η δε μπορεις να καταλαβεις,επειδη ειναι μανα δε παει να πει οτι μπορει να διαχειριστει τα παντα.Σκεψου ποσο δυσκολο θα της ηταν αν αποχαιρετει εσενα και ταυτοχρονα να βλεπει την αλλη γυναικα.
Τι ακριβώς να καταλάβω; Μου λες ότι υπάρχει και θέμα, λες και γνωρίζεις ολόκληρο το υπόβαθρο και το ιστορικό της οικογένειας. Εσύ κάνεις υποθέσεις και βάσει των υποθέσεων και των αυθαίρετων συμπερασμάτων σου σχημάτισες την δική σου άποψη. Εγώ μίλησα βάσει γεγονότων και δεδομένων, δίχως προσωπικές εκτιμήσεις για το τι πιστεύω ότι ισχύει. Το παιδί είναι πάνω απόλα και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χωράνε περαιτέρω συναισθηματισμοί. Ότι βρισκόταν εκεί πατέρας με νέα σύζυγο δεν αναιρεί το γεγονός πως έπρεπε να αποχαιρετήσει το παιδί της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όλοι πατέρας και μάνα βρίσκονταν εκεί με την ιδιότητα τους ως γονεις, όχι ως σύντροφοι. Αυτά είναι αυτονόητα. Αδυνατώ να πιστέψω τις ακρότητες που επινοείτε δίχως δεδομένα, επινοώντας αδιαλείπτως υποθέσεις, και μου βγάζετε και πόρισμα. Εγώ μίλησα εντελώς γενικόλογα, επειδή έκρινα δεδομένα με γνώμονα την λογική. Ό, τι είπα δεν παύει να ισχύει, πέρα από απειροελάχιστες ακραίες συνθήκες που θα μπορούσαν να ισχύουν στην συγκεκριμένη ιστορία. Εσείς κρίνετε βάσει την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Εισαι η εξ? Μαλλον ναι,αλλιως δεν βρισκω τον λογο να θιγεσαι τοσο.Εννοειται οτο διαφωνω γιατι ξεχνας κατι βασικο, ειναι μανα αλλα ειναι και ανθρωπος,δεν επινοω καμια ακροτητα,κανω απλα υποθεσεις στο γιατι μια μανα να μην παει να αποχαιρετησει το παιδι της,που μονο κατι χοντρο θα την εκανε να μην παει,αρα...εσυ κρινεις αυστηρα μαλλον και τα βλεπεις μονοπλευρα,λες ειναι μανα ΠΡΕΠΕΙ να κανει αυτο και τελος χωρις να μας νοιαζει τι συμβαινει μεσα της. Οχι, δεν υπαρχει πρεπει, ειναι ανθρωπος,μπορει να συμβαινει μεσα της το οτιδηποτε, την ρωτησες? Κανουμε υποθεσεις χωρις να ξερουμε λεπτομερειες,οποτε χαλαρωσε...εκτος αν θες να μας ενημερωσεις για τις λεπτομερειες που και παλι θα ειναι μονο η δικη σου πλευρα.
Όταν το παιδί ενηλικιωθεί πλέον δεν είναι πάνω απ'όλα. Είναι υπεύθυνος ενήλικος που οδηγει, ψηφίζει, ακόμα και τεκνοποιεί το ίδιο. Δεν είναι βρέφος. Πρέπει να αρχίσει να διαχειρίζεται τις ματαιώσεις του.Οι αποχαιρετισμοί, επιπλέον, δεν είναι αναγκάιο να γίνονται αποκλειστικώς στο αεοροδρόμιο, μπορούν να γίνουν και πιο πριν αλλού, κατά μονάς.
Καραβάν, δε διαφωνώ σε όλα αυτά. Όμως δεν σχετίζονται άμεσα με την συγκεκριμένη ιστορία. Βέβαια ξέρουμε πολύ καλά ότι ένα 18χρονο παιδί δεν έχει απογαλακτιστεί πλήρως. Μέχρι πριν κάτι μήνες ήταν ένα ανήλικο παιδάκι που πήγαινε σχολείο και έμενε με τους γονείς του. Αλλά ας πούμε ότι ισχύουν αυτά που λες, με την ιστορία δεν κολλάνε πουθενά. Μιλάμε ξεκάθαρα για έναν αποχαιρετισμό, και την ενηλικίωση του παιδιού εμπράκτως πλέον. Είναι καθαρά και το συναισθηματικό κομμάτι, πως να το κάνουμε δηλαδή. Τώρα αν μπορούσε να τη χαιρετήσει αλλού και και αν και αν δεν ξέρω. Οι υποθέσεις είναι ανυπόστατες, γιατί δεν υπάρχουν. Ας κρίνουμε ξεκάθαρα δεδομένα. Θεωρώ πως έπρεπε οπωσδήποτε να αποχαιρετήσει το παιδί της. Δεδομένο αυτό και το απόλυτα λογικό. Τώρα στο αεροδρόμιο, στο σπίτι, στο δρόμο, δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει. Τοποθετήθηκα βάσει όσων γνωρίζω αποκλειστικά χωρίς να κάνω το αν δεδομένο και καραμέλα και κατ'επεκταση να βγάζω ατοπότατα συμπεράσματα.
Όταν πρόκειται για το παιδί της θα έπρεπε ως μάνα να κάνει την καρδιά της πέτρα και να πάει να το αποχαιρετήσει, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Δεν πήγε το παιδί της κανά ταξιδάκι, έφυγε για σπουδές. Η όλη στάση της δείχνει υπέρμετρο εγωισμό. Στην τελική για το παιδί της θα πήγαινε εκεί, αυτό θα έπρεπε να την ενδιαφέρει, και όχι η ερωμένη του πρώην της.
Το ενδεχόμενο τσακωμού πως προέκυψε; Διάλογος γίνεται, και λέμε και όλοι τη γνώμη μας από τη δική μας οπτική. Σκοποθεσία του διαλόγου είναι η ευρύτερη διαπραγμάτευση ενός θέματος, και όχι οι τσακωμοί ανάμεσα στα υποκείμενα των συζητήσεων. Οι τσακωμοί δεν έχουν καμία θέση στην ανταλλαγή απόψεων. Γενικότερα έχω παρατηρήσει πως έχεις μια επιθετικότητα χωρίς να υπάρχει λόγος. Επειδή μπορεί να διαφωνούμε κάπου, δε σημαίνει πως δεν θα συμφωνήσουμε αλλού, ούτε πως οι διαφωνίες θα συνοδεύονται από θυμούς και ιστορίες.
Το να αυτοαποκαλούμαστε "Υποκείμενα" βοηθάει στο να προσεγγίσουμε καταστάσεις που αφορούν την ανθρώπινη ιδιότητα, πιο αντικειμενικά, χωρίς να εμπλέκεται ο αισθηματικός παράγοντας και χίλιες δύο αδυναμίες που συνάγουν εσφαλμένα συμπεράσματα. Σου μιλάω ξεκάθαρα, χωρίς καμία ειρωνική διάθεση, παρόλα αυτά εσύ αντί να απαντήσεις αμερόληπτα, με το ανάλογο ύφος, επιλέγεις την ειρωνία χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Η ειρωνία δεν οδηγεί πουθενά.
Χιούμορ ήταν, καμία ειρωνία. Το χιούμορ μου βέβαια είναι κάπως ιδιαίτερο.. κάποιοι θα το χαρακτήριζαν και κακό. Στο διαταυτα, οκ σε ότι λες μαζί σου αλλά αλήθεια γιατί πιστεύεις ότι το αίσθημα ή το συναίσθημα είναι αδυναμία; Όσο Για την εξ. Οκ η μάνα αγαπάει το.παιδι τής αλλά η αγάπη δεν είναι μονόπλευρο συναίσθημα, το παιδί δεν αγαπάει την μητερα του; Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου, επειδή αγαπώ την μητέρα μου δεν θα ήθελα να την φέρω αντιμέτωπη σε μια κατάσταση που ξέρω ότι θα την πλήγωνε. Θα την αποχαιρετουσα κάπου αλλού. Δεν είναι λίγο εγωιστικό να μην σκέφτεσαι τον άλλον, αλλά να τα περιμένεις όλα δεδομένα επειδή οφείλει ο άλλος να σε αγαπά; Τι πιστεύεις; Θα ήθελες να φέρεις αναστάτωση και συναισθηματικό πόνο σε κάποιον δικό σου που αγαπάς;
Scroll to top icon