ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μερικές φορές, ο κόσμος μου φαίνεται ένα μέρος πολύ τρομακτικό. Αδικία, παρτακισμός, άνισες ευκαιρίες και ποδοπάτημα. Ένας ένας οι άνθρωποι είμαστε καλοί και πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων, αλλά σαν σύνολο είμαστε τσίρκο στην καλύτερη ζούγκλα στην χειρότερη. Όλο αυτό λοιπόν με τρομάζει και με αγχώνει κάπως και με κάνει να αισθάνομαι πολύ συχνά κάπως αδύναμη και μόνη. Η φυσική μου άμυνα λοιπόν σε αυτό το συναίσθημα, είναι να είμαι από τους ανθρώπους που προσπαθούν υπερβολικά για τα πάντα και που μόνιμα ασχολούνται με το πως να γίνουν καλύτεροι. Είναι σαν να προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η αδικία του κόσμου είναι μόνο ένα μικρό εμπόδιο απέναντι στην ανθρώπινη θέληση. Αρνούμαι να αποδεχθώ την έννοια της ατυχίας γιατί την φοβάμαι. Προσπαθώ να αναλαμβάνω όσο πιο πολλές ευθύνες μπορώ γιατί όσο πιο πολλές ευθύνες έχω τόσο μεγαλύτερο έλεγχο έχω απέναντι στην ζωή μου. Πολλοί άνθρωποι με αντιπαθούν για την λογική μου αυτή, αλλά για μένα δεν υπάρχει είναι δύσκολο, δεν γίνεται κλπ. Υπάρχει δεν έχω προσπαθήσει ακόμα τόσο, ώστε αυτό που τώρα είναι δύσκολο να γίνει εύκολο. Ακόμα και τις φορές που ανώτεροι μου με αδικούν, ναι μεν σκέφτομαι πόσο άσχημη είναι η συμπεριφόρα τους, αλλά εστιάζω στο πως όταν γίνω τόσο καλή ώστε να μην εξαρτώμαι από το συγκεκριμένο άτομο που τώρα είναι από πάνω μου δεν θα μπορώ να με αδικήσει. Δεν μπορώ δηλαδή να κάνω εγώ τον κάθε στριμμένο λιγότερο στριμμένο, αλλά μπορώ να αυξήσω την ισχύ μου και να προστατεύσω εμένα και όποιον άλλον μπορώ . Αυτό έτσι για παράδειγμα της λογικής μου. Δεν ξέρω πως λειτουργεί τελικά η ζωή και ο κόσμος, αλλά προτιμώ να βλέπω ατελείωτες πιθανότητες πάρα αδιέξοδα και ας είναι μόνο στο μυαλό μου.