ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Hello :-) Είμαι 18 (σε 8 μέρες τελειώνω το λύκειο, συγχαρείτε με) και έχω μια ερώτηση γι' αυτούς που είναι κοντά στην ηλικία μου και ισχυρίζονται πως δεν έχουν φίλους. Βρε πουλάκια μου, μήπως φταίτε κι εσείς? Ρωτάω επειδή όσα άτομα έχω πλησιάσει (πιστεύω πως όλοι αξίζουν να έχουν έναν φίλο) είναι μέσα στην άρνηση και την μιζέρια. Όταν λέω "άρνηση και μιζέρια" εννοώ σε αποκρουστικά μεγάλο βαθμό τύπου "όλοι με μισούν, κανείς δε με αγαπάει, πότε θα ερωτευτώ, πότε θα ζήσω, ποιος με καταράστηκε" κάτι που απωθεί όσους σας πλησιάζουν. Μου 'χει τύχει περίπτωση παιδιού που κλαιγόταν πως δεν έχει φίλους και κανένας δεν τον θέλει αλλά ήθελε να σταματήσω να κάνω παρέα με άτομα που κάπνιζαν, δεν ήταν καλοί μαθητές, δεν είχαν λεφτά, δεν ήξεραν αγγλικά, ήταν μικρότεροι μας επειδή στο μυαλό του όσοι κάπνιζαν ήταν κωλόπαιδα, και τις υπόλοιπες κατηγορίες τις έκρινε κατώτερες... Στην άλλη της κουβαλάω την παρέα μου, της πιάνουν την κουβέντα, λένε αστεία και αυτή έχει σκυμμένο το κεφάλι και δε μιλάει γιατί "δεν είχε να πει κάτι μαζί τους" όπως μου εξήγησε αργότερα... Δηλαδή, πάτε με τα καλά σας? Και μην βιαστείτε να μου πείτε πως δεν σας καταλαβαίνω. Την φάση "δεν έχω φίλους" την περνούσα για αρκετά χρόνια, έγινα πιο δυνατός από αυτό και έμαθα να είμαι ανεξάρτητος. Ναι, κι εγώ κλαιγόμουν αλλά κατάλαβα πως την ζωή πρέπει να την πάρω στα χέρια μου και από ένα απομονωμένο παιδί κατέληξα να είμαι ενα από τα πιο δημοφιλή όχι μόνο του σχολείου αλλά και της πόλης. Δεν έκανα κάτι σημαντικό, προσωπικά προτιμώ την παρέα/φίλους μου (8 άτομα) που γνωριζόμαστε καλά παρά πολλές άκυρες παρέες. Χαμογελάστε, εκπέμψτε θετική ενέργεια και μην προσπαθήσετε να την κλεψετε από τους άλλους. Ο μόνος λόγος για να αποκλείσετε ένα άτομο από την παρέα σας θα πρέπει να είναι επειδή είναι σκατοχαρακτήρας. Μην μου αποκλείετε τον μισό πληθυσμού και μετά μου κλαίγεστε και λέτε πως κανένας δεν σας προσεγγίζει. Μην ξεχνάτε να ζείτε τις ζωές σας :-)