ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον συντροφο μου ειμαστε μαζι 2 χρονια(ηλικιες 25 εγω-27 αυτος). Τον περισσοτερο καιρο της σχεσης μας ειμαστε σε αποσταση. Κατα τη διαρκεια του πρωτου χρονου που ημασταν μαζι, αυτος ειχε παει στο εξωτερικο και δουλευε. Δεν ειχε ερθει καμια φορα να με δει, παρολο που μπορουσε να παρει αδεια. Εγω παλι που επισης δουλευα εδω την ιδια περιοδο, ειχα παει 2 φορες να τον δω κ ειχα κατσει 7 μερες τη μια φορα κ 10 μερες την αλλη.Σημειωτεον οτι δεν μου περισσευαν τα λεφτα, αλλα εκανα οικονομια γιατι ηθελα να παω να τον δω. Αφου γυρισε Ελλαδα μετα απο αυτο τον ενα χρονο, ημασταν για 2 μηνες μαζι εδω κ μετα εγω πηγα για ενα εθελοντικο προγραμμα για 4 μηνες στο εξωτερικο. Εκει δεν πληρωνομουν, οποτε δεν γινοταν να γυρισω Ελλαδα για να τον δω, γιατι δεν μου περισσευαν λεφτα για αεροπορικα. Οσες φορες του ειπα να ερθει εκεινος να με δει, μου ελεγε οτι δεν μπορει, οτι δεν εχει λεφτα κλπ. Την ιδια στιγμη ομως ειχε παει να δει κατι φιλους του σε αλλη περιοχη της Ελλαδας (2 φορες). Για εκει ειχε λεφτα, για να ερθει σε μενα ομως οχι. Απο τοτε που γυρισα Ελλαδα μετα απο αυτο το εθελοντικο προγραμμα, ειμαστε κ οι 2 εδω και ολα ειναι θεωρητικα καλα μεταξυ μας. Τωρα ομως επειδη γενικα ψαχνοταν για δουλεια στο εξωτερικο, βρηκε δουλεια στη Γερμανια και θα παει. Εγω δεν εχω αλλη επιλογη απο το να παω, αλλιως αναγκαστικα να χωρισουμε. Μου ειχε πει παντα οτι βαζει πανω απ' ολα τη δουλεια και την καριερα του και το καταλαβαινω σε ενα βαθμο. Αλλα νταξει απο την αλλη, εχουμε σχεση, δεν θα επρεπε καπου να σκεφτει κ μενα στις αποφασεις που παιρνει?Απλα κοιτωντας πισω βλεπω οτι αυτος δεν εχει κανει τοσες θυσιες οσες εχω κανει εγω για τη σχεση μας. Αν εγω δεν τον επισκεφτομουν οπου βρισκοταν και αν εγω δεν σκοπευα τωρα να τον ακολουθησω στη Γερμανια, πιθανοτατα τωρα δεν θα ημασταν μαζι. Και στην Γερμανια δεν παω και με μεγαλη χαρα. Δεν ειναι οτι με χαλαει η χωρα, απλα δεν ξερω την γλωσσα (ακομα και αγγλικα ναι μεν ξερω, αλλα οχι σε επιπεδο proficiency ας πουμε) οποτε δεν ξερω ποσο ευκολα θα βρω δουλεια. Απλα παω γιατι αν μεινω εδω, θα χωρισουμε. Ωρες ωρες κανω κατι σκεψεις και αναρωτιεμαι αν πρεπει να κανω ενα τετοιο βημα, τη στιγμη που εκεινος δεν ξερω αν θα εκανε το ιδιο, να με ακολουθησει δηλαδη καπου που εγω θα αποφασιζα να παω. Θα μου πειτε "κοπελια, κανεις δεν σε πιεζει να πας, εσυ το αποφασισες". Ναι, ειναι αληθεια, αλλα νιωθω οτι ηταν μονοδρομος, απ τη στιγμη που ηθελα να συνεχισω να ειμαι μαζι με αυτο τον ανθρωπο. Γιατι αυτος ηταν δεδομενο οτι θα παει. Αναρωτιεμαι ομως, αν εγω δεν ημουν προθυμη να το κανω αυτο, τι θα γινοταν?Γενικα με προβληματιζει το μελλον μαζι του, με προβληματιζει το οτι δεν μου δειχνει εμπρακτα οτι με νοιαζεται κ οτι θελει να ειμαστε μαζι. Βολευεται απλα στο οτι παντα θα προσπαθω εγω γι' αυτο. Εγω θα τον ακολουθω οπου παει, εγω θα αλλαζω το προγραμμα μου για να βρω λιγο κενο και να παω να τον δω οταν ειναι σε αλλη χωρα, εγω θα ξοδευω λεφτα για να τον επισκεπτομαι κλπ. Δε λεω, καλα τα μικρα δωρακια που μου παιρνει, αλλα οταν με τον ανθρωπο σου βρισκεσαι συχνα σε αποσταση, η μεγαλυτερη αποδειξη οτι σου λειπει και οτι τον νοιαζεσαι κ τον αγαπας ειναι να ξεβολευτεις απο τον καναπε σου και να παρεις το πρωτο αεροπλανο να πας να τον δεις. Αυτος δεν το χει κανει ποτε. Κ στενοχωριεμαι...