ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο ήμουν πιο μικρή πίστευα ότι ανάμεσα σε όλο αυτό το χάος ανθρώπων, όλο και κάποιος, κάπου, κάποτε θα βρεθεί και για μένα. Ότι κάπου εκεί έξω βρίσκεται ένας άνθρωπος με τον οποίο θα ταιριάζουμε, ή και ίσως να μην ταιριάζουμε απόλυτα, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα δέσουμε. Ήμουν ανέκαθεν μοναχικός χαρακτήρας και την έβρισκα να είμαι με την πάρτη μου, αλλά πάντα θεωρούσα ότι ολοκληρώνομαι ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα, ότι μαθαίνω και εξελίσσομαι για να έχω όλα αυτά να τα μοιραστώ με κάποιον. Σαν αυτά που έγραψε και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στο "Εγώ μεγάλωνα για σένα" ένα πράγμα... Και αλήθεια, και μιας και είμαστε και ανώνυμοι και χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ, νομίζω ότι έχω πράγματα να προσφέρω σε κάποιον. Στα 27 μου όμως, έχοντας κάνει όλες τις αυτοκριτικές μου και συνειδητοποιώντας ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ μου ερωτευμένη, αρχίζω σοβαρά να αναθεωρώ. Και επειδή δεν έχω εντοπίσει να κάνω κάτι λάθος (εντάξει, ίσως πιο παλιά να ήμουν λίγο υπερβολικά κλειστή, τελειομανής και ασυμβίβαστη, το δουλεύω κάθε μέρα όμως), αρχίζω να καταλαβαίνω ότι ορισμένοι άνθρωποι να είμαστε εντέλει προορισμένοι στην μοναξιά. Ίσως να μην είμαστε όλοι για να βιώνουμε συντροφικότητα. Και αυτό που μένει είναι απλά να το αποδεχτούμε αυτό. Και να μάθουμε να πορευόμαστε επιτέλους έτσι. Μόνοι. Χωρίς να προσμένουμε ή να ελπίζουμε. Κυρίως χωρίς να γκρινιάζουμε. Και να καταλάβουμε επιτέλους, ότι σαν τους δύο 'τρελούς' του Μπέκετ, περιμένουμε κάτι που δεν έρχεται και δεν εμφανίζεται ποτέ. Ναι, σκληρό, το ξέρω. Αλλά πάντα η επαφή με την πραγματικότητα είναι σκληρή.