ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 19 χρονών και σπουδάζω σε ΙΕΚ. Λόγω καθυστερήσεων, οδεύουμε στον μήνα Νοέμβριο και δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη μαθήματα. Όλες μου οι φίλες σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο της πόλης μας και έχουν ξεκινήσει κανονικότατα. Έχω βαρεθεί το καθισιό και νιώθω βάρος. Περιμένω να ξεκινήσω και να βρω τους ρυθμούς μου. Και σαν να μη φτάνει αυτό, δε μπορώ να το ευχαριστηθώ κιόλας. Έχω κλειστεί στο σπίτι ενώ οι φίλες μου μια χαρά κάνουν τη ζωή τους με τις συμφοιτήτριες τους στις καφετέριες. Όταν τους λέω εγώ να βγούμε, μου λένε δικαιολογίες τύπου δεν έχω λεφτά και τα λοιπά, ενώ με τα κορίτσια απ'τη σχολή τους μια χαρά βγαίνουν. Με μένα, όταν μου αφιερώνουν λίγο απ' το χρόνο τους, προτιμούν να πηγαίνουμε κανένα περίπατο ή να καθόμαστε σε κανένα σπίτι. Δε μπορούν να καταλάβουν όμως ότι εγώ δεν αντέχω άλλη κλεισούρα. Θέλω να πάω για ένα καφέ, για ένα ποτό, να δω λίγο κόσμο, έχω ξεχάσει ότι είμαι νέα. Και με τα παιδιά απ' τη σχολή μου δεν έχω πιάσει φιλία ώστε να βγούμε, οπότε και να ξεκινήσει το ΙΕΚ δε θα αλλάξει κάτι σ' αυτό. Δεν είμαι κοινωνική και δεν έχω άλλες παρέες να βγω. Θα ήθελα πάρα πολύ να βγαίνω περισσότερο με τις φίλες μου, αλλά πλέον έχω καταλάβει πως αυτό δεν γίνεται. Μαζί τους ρε γαμώτο όμως και όχι με το κάθε άσχετο/η μόνο και μόνο για πω ότι βγήκα. Δε ξέρω τι να κάνω. Ζηλεύω πολύ που βλέπω άλλα παιδιά να κάνουν τη ζωούλα τους και εγώ να παρακαλάω για έναν καφέ. Αύριο Σάββατο και πάλι μέσα :(