ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

5 Χρόνια και κάτι μέρες πίσω (Ήμουν πιτσιρικάς, όπως μου αρέσει να λέω). 2 μέρες μετά την 25η Μαρτίου και είχα κανονίσει με την τότε δικιά μου να πάμε στους γονείς της για φαγητό.Δεν είχαμε κάτι το σοβαρό. Δεν λέω, καλή κοπελίτσα(Γεια σου Μαράκι, συγγνώμη αν το διαβάζεις, ε; Περασμένα ξεχασμένα. Φιλάκια ρουφηχτά.)Δυο μήνες βγαίναμε. Οπότε το πήρα στον χαβαλέ. Είμαστε που λέτε με ένα φιλαράκι το πρωί πριν πάω από εκεί, ξενυχτισμένοι γιατί παίζαμε ντότες στα BnB και χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν το Μαράκι. "Ψητ.. " Μου λέει. "Οι δικοί μου είναι βίγκαν, να'χεις το νου σου." και το κλείνει."Ο Χριστός κ'η μάνα του !" Φωνάζω. Μου κόπηκαν τα πόδια.Χίλια δύο πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου. "Κι'αν είναι κάνα STD και κόλλησα;" "Να μαλάκα Στέλιο που τσιγκουνεύτηκες το τάλιρο και τώρα θα τρέχεις."Δευτερόλεπτα πριν σβήσω πετάγεται το παλικάρι από δίπλα (Καλή του ώρα εκεί που είναι) και μου λέει "Μαλάκα ηρέμησε, άσπρος έγινες. Βίγκαν είναι αυτοί που τρώνε μόνο χόρτα. Απλά θα πάμε να πάρουμε ένα βρώμικο για να στρώσεις μην πας εκεί και φύγεις νηστικός". Αμάν έκανε να με συνεφέρει.Πάμε τέλος πάντων στην καντίνα, τσακώνω ένα βρώμικο γεμάτο γεμάτο και μία light κοκακόλα και αράζουμε.Φεύγει έτσι μια ωρίτσα, έρχεται το μεσημεράκι και πάμε στο σπίτι με το Μαράκι. Καθόμαστε εκεί, τα λέμε. Φέρνει η μάνα της να φάμε. Σαλάτα με σαλάτα. Ντομάτα με σαλάτα, σαλάτα με αγγούρι και διάφορα καλούδια. Πολύ προχό φάση. Δεν περνάει μισή ώρα, ακούγετε ένα πράγμα σαν να ζευγαρώνουν γάτες μέσα στην κοιλιά μου. Σηκώνομαι ψιλο-τρομαγμένος, ζητάω συγγνώμη και πάω τουαλέτα. Με πήγε αίμα. Ανάθεμα εκείνο το σάντουιτς."Πω πω.." Σκέφτομαι. "Να ανοίξω κάνα παράθυρο μην γίνουμε ρεζίλι.".Δεν προλαβαίνω να τελειώσω, τι να δω. Δεν υπήρχε χαρτί ούτε για δείγμα. Δεν υπήρχε ούτε ο κύλινδρος από το τελειωμένο το κωλόχαρτο."Στελάρα, δεν πρέπει να πανικοβληθείς. Πρέπει να φανείς δυνατός."Σηκώνομαι λοιπόν, βάζω το στόμα στην κλειδαρώτρυπα και προσπάθησα να φωνάξω σιγά το Μαράκι. "Μαράκι.. Ψψψττ. " Τίποτα.Μας χώριζε ένας γαμημένος διάδρομος και δύο κλειστές πόρτες."Ου να σου γαμήσω, τώρα τι κάνουμε." Συλλογιστικά ..Είχε περάσει κάπου στα 10λεπτά, λέω δεν μπορεί. Κάποιος θα δει ότι αργώ και θα έρθει να με τσεκάρει. Περνάνε άλλα δέκα λεπτά. Δεν έβλεπα, είχαν θολώσει όλα από την μυρωδιά. Έχω και ευαίσθητα μάτια και δάκριζαν, από την αρχή κι'όλας."Σκατά τα έκανα." Λέω. "Πως θα τους αντικρίσω τώρα;" Η τελευταία μου πρόταση σήμανε αμέσως καμπανάκι στον εγκέφαλο μου για να βάλει μπροστά το σχέδιο διαφυγής.Σηκώνομαι, δίχως πολλά πολλά, τσακώνω αποφασιστικά και με σιγανές κινήσεις το ντουλαπάκι με τα φάρμακα και φρακάρω την πόρτα. Ανοίγω το παράθυρο του φωταγωγού και βγαίνω προσεκτικά. Κολλάω την πλάτη στον τοίχο και τα πόδια από την άλλη και σιγά σιγά κατεβαίνω σαν τον Tom Cruise στο Επικίνδυνη αποστολή 5 ορόφους μέχρι το ισόγειο. Ανοίγω την εξώπορτα και γίνομαι καπνός.Άλλαξα νούμερο, διέγραψα MySpace και Hi5 (Είπαμε, ήταν παλιά) και πάω και μένω με τους δικούς μου. Από τότε δεν έχω ξανα δει το Μαράκι. Ίσως δεν με έψαξε καθόλου.Γεια σου Μαράκι.~ Στέλιος ΧΚ