ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχίζω και βιώνω τον χωρισμό μας ετεροχρονισμένα.Στην αρχή ήμουν πολύ χαλαρή και cool, δεν το σκεφτόμουν, έβλεπα μόνο τα καλά που μου προσέφερε η απόλυτη ελευθερία μου.Τώρα αρχίζω και νιώθω την απώλεια. Μου λείπουν οι μικρές στιγμές μαζί σου, μου λείπουν τα μικρά πράγματα που δεν θα κάνουμε ποτέ μαζί. Τόσα κι άλλα τόσα που έχω ξεχάσει, μετά από δύο χρόνια σχέσης.Και μετά νιώθω και κάτι πρωτόγνωρο. Αισθάνομαι προδομένη. Θυμάμαι όλη τη συναισθηματική χειραγώγηση, θυμάμαι τα δράματα και τους περιορισμούς, θυμάμαι την απόρριψη που είχες αρχίσει να εκφράζεις για κομμάτια του εαυτού μου, για τη σχέση μου με την οικογένειά μου.Θυμάμαι τη συναισθηματική απόσταση, θυμάμαι που τον τελευταίο καιρό σπανίως παρακολουθούσα τη ζωή σου, θυμάμαι αυτό το πνίξιμο, αυτή την πίεση που μου προκαλούσαν οι αντιδράσεις σου.Και το χειρότερο όλων είναι πως υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να τα ανεχόμουν από την αρχή όλα αυτά, αρκεί να είσαι δίπλα μου.Σκέφτομαι βέβαια ότι έχεις αλλάξει. Είναι λες και δεν σε ξέρω, λες κι εγώ μού είμαι μιαν άγνωστη, λες και η κοπέλα που (έχω την εντύπωση ότι) ερωτεύτηκες έχει εξαφανιστεί. "Looking back, my past / It all seems stranger than a stranger" που λέει και η Λάνα. Κι απλώς είμαι μπερδεμένη και φοβάμαι ακόμη και τη σκιά μου.