ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για χρόνια ζούσα μέσα στη μελαγχολία, στην απαισιοδοξία. Η κατάσταση αυτή έπαψε να ισχύει το 2016. Στην πρώτη γιγάντια εισροή προσφύγων. Μόλις πληροφορήθηκα το τι συνέβαινε άναψε ένα λαμπάκι μέσα μου και άρχισα κατευθείαν να δραστηριοποιούμαι ώστε να βοηθήσω όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Δεν θα μιλήσω για το μέγεθος των πραγμάτων που έχω κάνει από τότε εθελοντικά, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θέλω να σας μιλήσω όμως για το ότι τότε ήταν η περίοδος που συνειδητοποίησα το λάθος των προηγούμενων χρόνων, εκτίμησα τη ζωή μου, αναθεώρησα αρκετά πράγματα και από τότε νιώθω τυχερή και ευλογημένη. Βλέπετε, ο εθελοντισμός έγινε η ζωή μου, έγινε τρόπος ζωής για εμένα. Με έκανε να βρω τον εαυτό μου, να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος και μέσα από αυτή τη στάση ζωής -γιατί πράγματι θεωρώ στάση ζωής τον εθελοντισμό- γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, έκανα νέες φιλίες και συνέβη και το ανέλπιστο. Μου χτύπησε την πόρτα ο έρωτας...Διαβάζοντας λοιπόν πληθώρα δυσάρεστων εξομολογήσεων που αναφέρονταν σε κατάθλιψη και περνούσαν απαισιόδοξα μηνύματα ένιωθα το χρέος να σας εκφράσω το πως βρήκα την προσωπική μου ευτυχία. Προτείνω σε όλους σας ανεξάρτητα την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεστε, να ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό γιατί βοηθάτε με τον πιο όμορφο τρόπο συνανθρώπους που σας έχουν ανάγκη και ταυτόχρονα είστε σε θέση να βρείτε τον εαυτό σας και να γίνει καλύτερο το ποιόν σας, πράγμα σπουδαίο. Υπάρχει ποιο όμορφο πράγμα από το να προσφέρεις; Από το να χαρίζεις χαμόγελα; Από το να καλυτερεύεις τις ζωές συνανθρώπων; Νομίζω πως όχι...Αυτά ήθελα να πω. Ελπίζω να ωθήσω έστω ένα άτομο από τις εξομολογήσεις της Lifo στον εθελοντισμό. Καλή συνέχεια σε όλους!!!