ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

το σκέφτηκα πολύ πριν γράψω εδώ. Όμως, ένιωσα την έντονη ανάγκη να μπω στη διαδικασία να απευθυνθώ στην οικειότητα της απεύθυνσης προς τον κάθε άγνωστο/η και να μιλήσω έτσι χωρίς κανέναν απόλυτο συνειρμό. Να βάλω κάτω τις σκέψεις μου. Διαβάζω τις άλλες εξομολογήσεις και μερικές φορές είναι θεραπευτικό, ίσως κάποιος/α να πέσει πάνω στη δική μου και να νιώσει κάτι. Ίσως και όχι.Μετά από πολλά χρόνια δυσκολιών, όπως ανεργία, μια γερή ψυχολογική ασθένεια και έχοντας στο ιστορικό μου μια οικογένεια με πολλά προβλήματα, είμαι εδώ και δυο χρόνια σε μια "καλή" κατάσταση. Για την ακρίβεια, έχω μια καλοπληρωμένη δουλειά, έχω κάνει νέους φίλους -κι ανάμεσά τους έχω γνωρίσει μια εκπληκτική κοπέλα - και γενικά κάπως ρέουν καλύτερα τα πράγματα. Ταυτόχρονα όμως, έχω έλλειψη σεξουαλικών σχέσεων, κάτι η ηλικία, κάτι ότι πήρα παραπάνω κιλά - και λόγω φαρμακευτική αγωγής - και λίγο ότι δεν τολμώ ή δε θέλω να μπω στη διαδικασία να κάνω κάτι, νιώθω λίγο κάπως σαν να μην κυλάει απόλυτα καλά. Επίσης, μετά το Μάρτιο, είναι αμφίβολο που θα είμαι -εξαρτάται από τη δουλειά μου - και αυτό μου προκαλεί κάποιο παραπάνω άγχος. Και επιπρόσθετα στα παραπάνω, εντόνως τα τελευταία τρία χρόνια έχω μπεί σε μια φάση γενικής αναθεώρησης των σχέσεων μου. Των φιλικών κυρίως. Και εκεί, έρχεται και με σφίγγει η μεγγενη της μοναξιάς. Όλο και περισσότερο, μετά από τόσες μακροχρόνιες φιλίες, καταλαβαίνω ότι έχω επενδύσει σε λάθος κατεύθυνση κι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται -κι όχι μια στο τόσο- δε συμπληρώνουν καν τα δάχτυλα του ενός χεριού μου.Παρόλα αυτά, δε χάνω την αισιοδοξία μου. Προσπαθώ. Με κάθε δυνατό τρόπο. Και δε φοβάμαι, θα τα καταφέρω. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, Θέμα χρόνου είναι άλλωστε. Απλά, απόψε, με τη νέα σελήνη -και με αυτή- κάτι άλλο κινήθηκε μέσα μου, κι έτσι απλά είπα να τα γράψω εδώ. Ευχαριστώ όσους/ες φτάσανε μέχρι το τέλος του κειμένου.