ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε πριν 1 χρόνο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι σήμαινε αυτος ο άνθρωπος για εμένα. Ήταν ο κόσμος μου όλος. Δεν ισχυε όμως το ίδιο και για εκείνον. Μιλαγε με αλλες και με απατούσε συστηματικά. Πιστευω ότι δεν ήταν ποτέ τόσο ερωτευμενος μαζί μου, τουλάχιστον όχι όσο ήμουν εγώ με εκείνον. Όταν χωρίσαμε πραγματικά το πήρα πολύ άσχημα. Όμως δεν υπήρχε άλλη λύση. Έπρεπε να σώσω ότι είχε απομείνει απ την αξιοπρέπεια μου. Τον χωρισμό μου τον περνούσα μόνη μου με τον εαυτό μου. Ποτέ μα ποτέ μου δεν ήθελα να κάνω τους άλλους να με λυπούνται. Ο ίδιος μετά το χωρισμό μας επεδίωκε συχνή επικοινωνία μαζί μου, όμως εγώ πάντα του ελεγα ότι και να είμαστε ξανά μαζί, υπάρχουν τόσα προβλήματα που κάποια στιγμή θα καταλήξουμε να χωρίσουμε. Με ταπείνωσε. Τι περίμενε; Να κάτσω να ανεχτώ κι αλλά; Δυο μήνες μετά το χωρισμό μας, νοσησα από μια αρρώστια. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο και με δάκρυα στα μάτια του ελεγα τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάθεια με την οποία με αντιμετώπισε. Μέχρι πριν μια εβδομάδα μου έστελνε μηνύματα λέγοντας μου ότι ήθελε να ξανά είμαστε μαζί και μόλις του ανακοίνωσα ότι πάσχω από την ασθένεια, έκανε πίσω. Αυτό που συμπεραίνω τώρα είναι ότι μάλλον αισθανόταν ότι τον απορρίπτω όταν του ελεγα να μη δώσουμε συνέχεια στη σχέση μας. Όμως το έκανα γιατί είχα τους λόγους μου. Έμαθα μετά από λίγες εβδομάδες ότι έβγαινε με άλλη κοπέλα. Αισθάνθηκα απαίσια. Θύμωσα, έκλαψα, έβρισα και στο τελος ένιωσα τόσο μα τόσο μόνη απέναντι σε όλο αυτό που αντιμετώπιζα κι αντιμετωπίζω. Δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να δει τι κάνω. Νομίζω ότι και σε έναν άγνωστο να πεις ότι υπάρχουν προκαρκινικές αλλοιώσεις στο σώμα σου, θα αισθανθεί κάποιο οίκτο. Αποφάσισα λοιπον να τα αφήσω όλα πίσω μου. Έπρεπε να παλέψω. Βρέθηκαν στο δρόμο μου άνθρωποι να με βοηθούν που δεν το περίμενα. Νιωθω ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Τελικά σ αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή θα βρεθούν άνθρωποι που θα σε εκπλήξουν ευχάριστα κι άλλοι δυσάρεστα.