ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και εχω μια δυσκολία στο να εκφράζομαι με τους ανθρώπους γύρω μου, μου αρέσει να εχω μια ανθρώπινη και πραγματική επαφή μαζι τους και προτιμώ να αποφεύγω την τεχνολογία και τα διαφορά κοινωνικά μέσα δικτύωσης ως μέσο. Παρα ταύτα, σκέφτηκα να δοκιμάσω να γράψω και εγω κατι. Γιατί θα σας πω.Σκεφτομουν πως δεν βρίσκω πια ανθρώπους, οπου και αν παω. Εννοώ, ναι, ειναι εκεί, δίπλα μου, στον δρόμο, αλλα ειναι σαν να μην υπαρχει επικοινωνία. Ένιωσα πολυ έντονα την μοναξιά αυτόν το καιρό. Πέρα απο κάποιες σημαντικές αλλαγές στην ζωή που ειχα συνηθίσει, συνειδητοποίησα οτι έμεινα μόνη μου. Και δεν ειναι απαραίτητα κακό να μένεις μόνος, καθώς έχεις την ευκαιρια να παρατηρήσεις πραγματα τοσο για τον εαυτό σου, όσο και για τον κόσμο που ειχες χτίσει γύρω σου. Το πρόβλημα εμφανίζεται όμως όταν δεν ξέρεις τι θελεις, όταν η μοναξιά σου φαίνεται τοσο αφόρητη που αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την υγεια σου και να απορείς αν έχεις κάποιο βαθύτερο προβλημα με τον εαυτό σου. Μήπως προσπαθώ να ξεφύγω απο τον ιδιο μου τον εαυτό; Δεν ξέρω. Ακομα και τωρα.Και ετσι λοιπόν, άρχισα να ψάχνομαι. Με διάφορους τρόπους. Έβγαινα βόλτες μόνη μου, οποτε ένιωθα πως "κινδύνευα". Περπατούσα στον δρόμο, έβλεπα πρόσωπα. Πήγα σε μέρη συμβολικά για εμενα. Και έγραψα πολλα πραγματα εκείνη την περίοδο. Έβγαλα τα εσώψυχα μου.Περπατούσα και δεν σκεφτομουν, προσπαθούσα να ζήσω, κι ας ήμουν μόνη.Μέχρι που θυμάμαι οτι έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει με το βλέμμα να διαβάσει τα πρόσωπα των περαστικών, την ώρα που καθόμουν σε κάποιο παγκάκι. Ηθελα εκείνες τις επανειλημμένες στιγμές να διασταυρωθούν τα μάτια μου με τα μάτια κάποιου αλλού και να νιώσω ενταξει. Να μην φοβηθώ και να μην αποσύρω το βλέμμα μου αμέσως, κάπου αλλού.Με αλλα λόγια ηθελα εναν άνθρωπο, εναν οποιονδήποτε άνθρωπο, με τον οποίο να άνοιγα ενα διάλογο, για το οτιδηποτε, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμη. Λες και ζούσα πραγματικά την ζωή μου, απο εκείνη την στιγμη που θα τολμούσα κατι ασυνήθιστο για εμενα.