5.1.2016 | 01:39
Έξι μήνες τον ήξερα.
Αυτό. Τον γνώρισα τυχαία. Θα μπορούσα να μη γνώριζα καν την ύπαρξή του. Και νιώθω σαν να μου χει βγει η καρδιά από την θέση της. Σχεδόν τέσσερις μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που τον είδα κι όμως δεν περνάει μέρα που να μην τον σκεφτώ και να μην κλάψω. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να στενοχωριεμαι τόσο για έναν άνθρωπο που ούτε καν με σκέφτεται. Και καλά κάνει αυτός. Το θέμα είναι, εγώ τι κάνω?
