ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό το "έξω" που δεν μου πάει καθόλου. Δύο φορές το δοκίμασα. Τη μια φορά στην άλλη άκρη του πλανήτη, τώρα πάλι μακριά απ' την Ελλάδα. Τρεις μήνες εδώ, βλέπω το πρόσωπό μου να αλλάζει, δεν είμαι πια εγώ, βλέπω φωτογραφίες από το καλοκαίρι και φαίνομαι σαν άλλη, τα μάτια μου πλέον είναι θλιμμένα, το σώμα μου τεντωμένο, τρώω βουλιμικά από άγχος και ανία, δεν έχω ακόμα δουλειά, πρέπει να μάθω μια γλώσσα που δεν ξέρω καθόλου. Άντε να τη μάθεις τώρα σε επαγγελματικό επίπεδο. Πλάκα κάνουμε; Και το επάγγελμα του φιλολόγου τι να το κάνω εδώ; Κάθε φορά αναρωτιέμαι "γιατί;" Γιατί, γιατί πρέπει να τα περνάμε όλα αυτά; Δεν ξέρω τι μου γίνεται, με πρήζουν όλοι για το "έξω" και το "έξω" και τα ωραία τα εξωτερικά που πληρώνουν και δες τον Τάδε που δουλεύει εκεί και η Τάδε που πήγε στη Γερμανία/Αγγλία/Σουηδία και δεν ξερω γω πού αλλού, και χέστηκε στο τάλιρο και μπλα μπλα μπλα. Ξέρω, ναι, δεν μπορείς να κουβαλήσεις τον μικρόκοσμό σου στη βαλίτσα. Έμειναν πίσω όλα, φίλοι, άνθρωποι, γειτονιές, αναμνήσεις, μυρωδιές, το είναι μου όλο. Και κάθομαι εδώ και τρώω τα νύχια, περιμένοντας να μάθω τη γλώσσα (θα μου πάρει άπειρο καιρό, δεν μου κάθεται καλά, δεν είναι τόσο απλό), αναρωτιέμαι με το πτυχίο που έχω τι θα απογίνω, δεν είμαι γιατρός ούτε μηχανικός να με ζητάνε σαν τρελοί.Έχω στείλει πάνω από 30 βιογραφικά σε αγγελίες που ζητούν καμαριέρες ή καθαρίστριες μόνο με αγγλικά και δεν απαντάει κανένας. Ακόμα και σε άλλη χώρα έστειλα, γειτονική. Από παρέες ας μη το συζητήσουμε, γνώρισα κάποια άτομα, βγήκαμε και 2 φορές, ό,τι να ναι ο καθένας, όλοι έχουν τις ζωές τους και τις δουλειές τους και γενικά...πολύ δύσκολα τα πράγματα ακόμα και στο να πεις θα βγω να ξεσκάσω.Να γυρίσω πίσω να κάνω τι; Να κάτσω εδώ να γίνω 70 κιλά και να περιμένω να έρθει "η άνοιξη"; Το διαβάζω και στο ίντερνετ, όλοι λένε μην έρχεστε εξωτερικό με βάρκα την ελπίδα, να έχετε ήδη κλείσει συνεντεύξεις κλπ. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό με το πτυχίο μου. Ζω με συγγενικά πρόσωπα κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και μου έχουν βγει τα μάτια να κοιτάω δουλειές στο ίντερνετ. Ό,τι έκανα και στην Ελλάδα. Μηδέν απαντήσεις, όπως και στην Ελλάδα.Δεν αισθάνομαι καλά, βασικά τώρα έχω βάλει τα κλάματα. Ποιον να ρωτήσω και από πού να πιαστώ; Ναι, δική μου είναι η ζωή και η απάντηση αλλά εδω και χρόνια είμαι πέρα δώθε, σε δουλειές, σε από δω σε απο κει, σε κακομεταχείριση, σε αδιέξοδα. Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουμε, κι εγω κοντεύω τα 27, δεν έχω τίποτα, κρέμομαι από άλλους και οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνάνε και απλώς δεν ζω τη ζωή μου. Κάθομαι σαν φυτό στη γλάστρα και περιμένω να με ποτίσουν. Πρέπει να πάρω μια απόφαση, φοβάμαι και την παρορμητικότητά μου, μην τα βροντήξω ξαφνικά και γυρίσω πίσω σαν την τρελαμένη και μετά συμβεί το αντίστροφο και κλαίγομαι που δεν έμεινα εδώ να παριστάνω τον θαρραλέο μετανάστη. Είστε και άλλοι στη θέση μου σίγουρα, και σε χειρότερη κάποιοι, αλλα ως γνωστόν, η δική σου δυστυχία σε βαράει ανελέητα όσο κι αν σκέφτεσαι "μα και οι άλλοι έτσι είναι". Ας πούμε ότι όλα θα πάνε καλά, μπορεί και να το πιστέψουμε στο τέλος.