ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω να περηφανεύομαι και για πολλά πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο. Κατ' ακρίβειαν δεν έχω να περηφανεύομαι για τίποτα. Η μάλλον δεν είχα. Μια μικρής διάρκειας σχέση που έκανα πριν λίγο καιρό με άλλαξε για πάντα σαν άνθρωπο. Ήταν ότι είχα ονειρευτεί. Ψηλός, ξανθός με πράσινα μάτια, τέλειο σώμα, μαγευτική φωνή, υπέροχο σπίτι και έξυπνος. Όχι απλά ψηλός, ξανθός με πράσινα μάτια, τέλειο σώμα, μαγευτική φωνή υπέροχο σπίτι και εξυπνός. Όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό.Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή αν και βαθιά μέσα μου ήξερα πως δε θα μου βγαινέ σε καλό. Μια μέρα ήμασταν σε ενα gay friendly μπαράκι μαζί. Κάποιος ήρθε και μου συστήθηκε. Συμβαίνει συχνά, δεν θέλω να το παινευτώ αλλά ειμαι σχετικά νόστιμος. Συστήθηκα κι εγώ χωρίς ωστόσο να έχω την πρόθεση να προχωρήσω. Εξάλλου συνοδευομούνα από εκείνον. Αυτός ήταν λίγο πιο πέρα. Τον είδε. Έρχεται κοντά μου και με αρπάζει από τη μέση κολλώντας το σώμα μου επάνω στο δικό του. Μου ψυθιρίζει στο αυτί "Ελά εδώ εσύ...Δεν μπορώ να σ' αφήσω ένα λεπτό μόνο σου." Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου. Ένιωσα σημαντικός για κάποιον που θεωρούσα κι εγώ σημαντικό. Για να μην πω απαραίτητο. Μέτα από λίγες μέρες όλα γκρεμίστηκαν. Μου έγραψε σε ένα μήνυμα "Μάγκα μου μηπώς να το δούμε λίγο πιο χαλαρά"...Με διέλυσε. Έμαθα τι σημαίνει ψυχικός πόνος. Νόμιζα πως γνώριζα ήδη, άλλα όσα είχα ζήσει δεν πλησίαζαν σε τίποτα αυτό που ένιωσα τότε. Ήθελα να φύγω επειγόντως. Ο,τι έβλεπα μου θύμιζε αυτόν. Τα πάντα! Ακόμη και μια πινέζα που είχε κολλήσει στο παπούτσι μου. Είμουν σίγουρος πως είχε κολλήσει από το σπίτι του. Θα έκοβα τον λαιμό μου. Ναι το είχα σκεφτεί κι αυτό. Τελικά έφυγα. Πήρα τα χιλιάδες κομματάκια μου και πηγά να βρω τον αδερφό μου που σπουδάζει σε μια άλλη πόλη. Δεν ήξερε τίποτα. Μπορεί να υποψιαζόταν, αλλά πραγματικά στα 22 χρόνια που ζω δεν του είχα αποκαλύψει ποτέ ποιος πραγματικά ήμουν. Εφεύγα μεν, αλλά όλο αυτόδεν είχε νόημα. Θα έβαζα τον εαυτό μου να κρύβεται για να μην καταλάβει τίποτα. Γιατί πως θα του εξηγούσα τα ανεξήγητα; Πνιγόμουνα. Στο λεωφορείο τον σκεφτόμουνα συνέχεια. Βούρκωνα ακούγοντας το κομμένο και ραμμένο για μένα "Τα λέμε" της Ζουγανέλη και έβαζα τα γυαλιά για να μη με δει κανείς. Όταν είσαι γκέι δεν μπορείς να κλαις για έρωτα μπροστά σε κόσμο. Δεν υπάρχει κατανόηση. Είσαι τουλάχιστον γελοίος. Έτσι πίστευα. Κατεβαίνω από το λεωφορείο. Ανάβω ένα τσιγάρο. Περιμένω να έρθουν να με πάρουν η κοπέλα του αδερφού μου μαζί με έναν αξιαγάπητο φίλο του. Μόλις με βλέπουν με αγκαλιάζουν. Είχα τόση ανάγκη αυτή την αγκαλιά. Ήμουν έτοιμος να ξεσπάσω. Δεν το έκανα. Θέλει αρχίδια για να το κάνεις. Κι εκείνη την στιγμή αντιλαμβάνομαι πως είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που πιστεύουν πως οι γκέι δεν έχουν αρχίδια. Ειρωνεία, βλακεία όπως θέλεις πες το. Βρίσκω τον αδερφό μου. Η πρώτη κουβέντα που του λέω είναι "Θέλω να μιλήσουμε". Κάτι αλλάζει στο βλέμμα του. "Εντάξει" μου λέει "απόψε". Ήταν καρναβάλι και οι ημέρες απαιτούσαν ποτό και διασκέδαση. Πήγαμε σε ένα πάρτυ. Εγώ, ο αδερφός μου και η μεγάλη του παρέα. Πάνω από 30 άτομα. Αντίθετα μ' εμένα είναι πολύ δημοφιλής. Ήπια σαν να μην υπήρχε αύριο. Κυρίως ουϊσκυ. Πονούσα όμως πολύ και αυτό ήταν εμφανές. Σαν να μην έφτανε αυτό ο,τι και να έπινα δεν μου προκαλούσε τίποτα, πέραν της στοιχειώδους ζάλης που σου προκαλεί ένα ποτηράκι κρασί. Δυστυχώς ή ευτυχώς ακόμα επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Η ώρα ήταν ήδη 6. Εγώ, ο αδερφός μου και η κοπέλα του πήραμε ταξί για να πάμε σπίτι. Μέσα στο ταξί επαναλαμβάνω -"Πρέπει να μιλήσουμε".- "Μόλις πάμε σπίτι." μου απαντάει. Κατεβαίνουμε, πέρνουμε το ασανσέρ κι εγώ φοβάμαι. Είμαι σίγουρος πως θα κωλώσω. Ένα από τα χιλιάδες ελαττωματά μου, είναι πως είμαι άτολμος. Ξαπλώνω στον καναπέ η κοπέλα του αδερφού μου πάει στον πάνω όροφο του σπιτιού διακριτικά. Αυτός κάθετε λίγο πιο μακρυά. -"Πες μου"-"Κάποτε μου 'χες πει πως θα με αγαπάς ότι και να 'μαι. Το θυμάσαι;"-"Ναι"-"Ε λοιπόν είμαι εκείνο που φαντάζεσαι" Κλαιω σπαρακτικά κι αυτός έρχεται δίπλα μου.-"Νομίζεις πως δεν το 'χα καταλάβει;"-"Είμαι χάλια. Είχα μια σχέση και χώρησα. Θέλω να πεθάνω"-"Ακού μπορώ να φτιάξω μια χαλασμένη βρύση, τον τροχό ενός αυτοκινήτου, ένα σπασμένο τζάμι, αλλά δεν μπορώ να φτιάξω εσένα και να σε κάνω straight. Δεν μπορώ γιατι πολύ απλά δεν είσαι χαλασμένος"Κλαίω ασταμάτητα και επαναλαμβάνω συνέχεια μια λέξη "Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Δεν το περίμενα"-Από μένα ρε; Είσαι ο,τι πιο σημαντικό για μένα σ'αυτόν τον κόσμο. Από μένα δεν το περίμενες". Με αγκαλιάζει με την ίδια τρυφερότητα που με αγκάλιαζε πάντα. Πρώτη φορά όμως την αισθάνομαι πραγματικά.-Πάμε επάνω. Λέει στην κοπέλα του κλαίγοντας. -"Ο αδερφός μου είναι ο πιο δυνατός άντρας που γνώρισα στη ζωή μου. Αν με αγαπάς πραγματικά θα αποδεχτείς το γεγονός ότι είναι γκεί."-"Είστε ότι πιο όμορφο έχω γνωρίσει." Και τον αγκαλιάζει. Ένιωθα τόσο μόνος και ξαφνικά ανακάλυψα δύο ανθρώπους που με αγαπούν γι αυτό που είμαι. Επιτέλους. Τελικά αυτή ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου.Υ.Γ Σας αγαπώ και μου λύπετε αφάνταστα. Είμαι περήφανος για εσάς!!!Δ + ΡΥ.Γ.2 Μπορείς κι εσύ να το κάνεις. Μην το καθυστερείς. Πρέπει επιτέλους να αλλάξει κάτι. Ελπίζω να σε βοήθησα.