Γλυκια μου σε καταλαβαινω παρα πολυ. Ειμαι στην ηλικια σου και εχω περασει απο παρα πολυ ψυχοφθορες καταστασεις ως προς την ψυχικη μου υγεια το τελευταιο διαστημα ομως δεν της εχω πει τιποτα... Εχει ενα μιζερο βάιμπ -και δεν το λεω υποτιμητικα- φαινεται πως δεν ειναι καλα, ειναι μεγαλη πλεον, ανεργη εδω και καμια 10αρια χρονια, καθεται ολη μερα μεσα και ο,τι δυσαρεστο και αν συμβει στα μελη της οικογενειας το σκαλιζει μεχρι οσο δεν παει, το υπεραναλυει, μιλαει εκατο ωρες για αυτο και σε κανει ακομα χειροτερο, αλλα οχι μονο αυτο, φορτιζεται παρα πολυ, και το παιρνει προσωπικα ακομα και κατι μικρο να ειναι, υποφερει πολυ μεσα της, γιατι ειναι πολυ ευαισθητη και θελει πανω απο ολα ολοι γυρω της να ειμαστε καλα. Οποτε αν πχ εγω καθομουν και ελεγα οσα εχω περασει τους τελευταιους μηνες, πιστευω, σαν να την βλεπω ηδη, ειναι που ειναι, θα επεφτε σε πληρη καταθλιψη. Ειμαστε νεα παιδια, μπορουμε να διαχειριστουμε διαφορετικα τις καταστασεις, γιατι το μυαλο μας ειναι ευελικτο και ειμαστε σχετικα ανοιχτομυαλη γενια, δηλαδη αν απλως αλλαξουμε την οπτικη μας, το προβλημα εξαφανιζεται. Εχουμε τοσες δραστηριοτητες και προσωπικες ασχολιες να κανουμε για να ξεχαστουμε, ειναι για εμας ευκολο να παμε μια βολτα να παρουμε αερα, για τους γονεις μας ομως, που ειναι σε μεγαλη ηλικια και εχουν ενα καρο προβληματα φορτωμενα στις πλατες τους και κυριως οικονομικα, κατι που εμας μας βασανιζει, εκεινους ισως τους ''σκοτωσει'' ... Υπαρχουν και γονεις που δεν εχουν τετοια θεματα, παρολα αυτα, αυτο ειναι προσωπικο για τον καθενα. Εμενα η δικη μου ειναι υπερευαισθητη, αν της ελεγα, ξερω πολυ καλα πως θα κατεληγε το πραγμα και στο τελος θα ειχα τυψεις που θα με συντροφευαν ολη μερα και θα μου εκαναν το προβλημα πολυ χειροτερο... Για αρχη υπαρχουν διαφορα φορουμ στο ιντερνετ ανωνυμα που μπορεις να πεις το προβλημα σου.. Μπορεις να κανεις καποια αναζητηση εδω με καθαρα συζητησιμο χαρακτηρα , μπορεις να διαβασεις βιβλια η αρθρα αυτοεκτιμησης αυτοβελτιωσης που ισως αλλαξουν τον τροπο που σκεφτεσαι η εστω σου δωσουν ενα ερεθισμα. Δεν θελω να περασω το μηνυμα πως δεν πρεπει να μιλαμε στους γονεις μας. Αλλα εξαρταται το τι αφορα το θεμα, και το ποιοι ειναι οι γονεις μας και τι χαρακτηρα εχουν. Ελπιζω, καπως να σε καλυψα. Αν θελεις, αναζητησε με, να μιλησουμε , δεν εχω θεμα.
11.3.2019 | 23:24
Εξομολόγηση
Λοιπόν έναν άνθρωπο έχω και εγώ που μπορώ να μιλήσω και να είναι απολύτως ειλικρινής μαζί μου,αυτή είναι η μητέρα μου. Θα με ακούσει με όλη την αγάπη της και θα ενδιαφερθεί να με βοηθήσει χωρίς συμφέρον. Όταν τυχαίνει αυτός ο άνθρωπος να είναι πολύ ευαίσθητος , εγώ σαν κόρη αποφάσισα να κρατάω τα πάντα μέσα μου για να μην τη στεναχωρώ. Να είμαι πάντα το στήριγμα της και να είμαι εγώ η σκληρή της υπόθεσης. Το γυαλί όμως ραγίζει , και εγώ .. ράγισα .Σημερα ξέσπασα και αφού έφτασα 20 χρόνων αποφάσισα να της μιλήσω. Αντιμετωπίζω κρίσεις πανικού η άγχους δεν ξέρω τι σκ@τα είναι. Ψυχοσωματικά θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια και ανησυχώ . Το θέμα είναι ότι θέλω να μιλήσω σε ειδικό , διότι όλα αυτά ξεκινούν από μια περίοδο που έκανα κάτι πολύ άσχημο στον εαυτό μου , χρήση μιας ουσίας . Αυτό θα λέγατε είναι καλό να το αναφέρω στη μητέρα μου η είναι καλύτερα να της πω μετρημένα πραματα ; Γενικά πιστευτέ είναι καλό να της αναφέρω τα πάντα μια και έξω , η είναι καλό να κρατήσω τις σκληρές «λεπτομέρειες» απέξω;
1