ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πριν λιγο καιρο εβγαινα με μια κοπελα που αντιμετωπιζε καποια σοβαρη ψυχικη ασθενεια (με διαγνωση δεν κανω αυθαιρετα σεναρια) . στην αρχη επειδη δεν ειχα εμπειρια απο σχεσεις δεν ειδα πολλα προειδοποιητικα σημαδια οτι κατι δεν πηγαινε καλα. θελω να βγαλω απο μεσα μου και να μοιραστω ενα συγκεκριμενο περιστατικο και ελπιζω η εξομολογηση να ανεβει. καναμε ερωτα και ενιωσα οτι ειχε γινει "ατυχημα". τραβιεμαι και αρχιζω να τρελενομαι κατευθειαν. αυτη ηταν απολυτα ηρεμη και χαλαρη σαν να μην ειχε συμβει τιποτα. περναει το βραδυ και της επιασα μια συζητηση οτι καλο θα ηταν να παρει ενα χαπι της επομενης ημερας. με ρωταει με περιεργεια τι ειναι αυτο και μου λεει δεν θελω να σκοτωσω το παιδι. εκει αρχιζω και καταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα. προσπαθουσε να με πεισει ποσο μαγικο θα ηταν να εχουμε ενα παιδι, ποσο θα μας ολοκληρωνε και θα ηθελε πολυ να υπαρχει κατι να μας ενωνει. εγω σαν βλακας εκεινη τη στιγμη ειχα γεμισει χαρα αλλα επανηλθα στην πραγματικοτητα. βλεπετε παιδια ηλικιακα εγω 23 αυτη 20, μεοικονομικα προβληματα, σχολες κτλ... τελικα το πηρε το χαπι και τη γλυτωσαμε.fast forward στο τωρα 9 μηνες μετα απο τοτε. σημερα θα γενιοταν αυτο το παιδι. 2 μηνες μετα το ατυχημα με χωρισε χωρις εξηγησεις και εξαφανιστηκε. δεν της εχω μιλησει απο τοτε. μονο απο κοινους γνωστους εμαθα οτι ειναι ψυχικα αρρωστη. το να της εξηγησω τους λογους που επρεπε να παρει το χαπι, ηταν η καλυτερη αποφαση που εχω παρει στη ζωη μου.