ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτο έτος στη σχολή γνώρισα εντελώς τυχαία μια κοπέλα και ταιριάξαμε κατευθείαν. Ήμουν ολομόναχη εκείνη την εποχή. Γρήγορα γίναμε πολύ καλές φίλες, μπορώ να πω κολλητές. Αυτό κράτησε περίπου 1.5 χρόνο. Είχα κάνει σχέση με έναν φίλο της και στον χωρισμό είπα κάποια πολύ βαριά ψέματα στην κολλητή μου, που κατάλαβε απο την πρωτη κιολας στιγμη νομιζω ότι ήταν ψέματα.(Δεν είναι δικαιολογία αλλά εκείνη την περίοδο δεν ήμουν καλά ψυχολογικά.) Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με έκρινε κάνεις για τα ψέματα που είπα, κάνεις δεν με έπιασε να μου πει "ισχύει αυτό που εμαθα?" κτλ. Απλά με κοίταγε με δυσπιστία και ξέρω ότι άκουσε την πλευρά του πρώην μου. Από εκείνη τη στιγμή, σταδιακά ένιωθα μια δυσφορία μαζί της και άρχισα να απομακρύνομαι. Ένιωθα άβολα, ένιωθα τύψεις και ενοχές. Σταματήσαμε να κάνουμε παρέα εκτός από τα πολύ τυπικά που και αυτά σταμάτησαν. Τότε άρχισα να κάνω συνεχώς καινούριες φιλίες, γνωριμίες, σχέσεις αλλά τίποτα δεν με καλύπτει. Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη την εποχή. Μου λείπει η φίλη μου, μου λείπει ο πρώην μου, μου λείπουν αυτοί οι άνθρωποι που με στήριξαν και με αποδέχτηκαν στην χειρότερη φάση της ζωής μου. Και δεν μπορώ καν να τους μιλήσω. Με τι μουτρα; Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Ειδικά στον πρώην του δημιούργησα προβλήματα, τι να πάω να του πω 2 χρόνια μετά; Συγγνώμη; Λυπάμαι; Μα όταν το έκανα ήθελα να τον καταστρέψω. Και δέχονται την συγγνώμη τότε τι; Τι θα αλλάξει; Τίποτα το γυαλί έχει σπάσει όχι απλά ραγίσει. Με μισώ και έχω κουραστεί στο να ζω μέσα στις ενοχές και τις τύψεις. Δεν ξέρω τι να κάνω για να διορθώσω τα πράγματα, δεν ξέρω πώς να το αφήσω πίσω μου. Μια συμβουλή από το χειρότερο πλάσμα στον κόσμο, εάν βρείτε ξεχωριστούς ανθρώπους κάντε τα πάντα για να τους κρατήσετε κοντά σας.