ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηθελα εδω και χρονια να σού γραψω αυτο το γραμμα,άγνωστη κοπέλα. Πίστευα,πως,αν με άφηνες να σού περιγράψω το πώς υπέφερα,ίσως θα μού έδινες το προνόμιο να περπατήσω πλάι σου.Με έβλεπες μόνον μου στο προαύλιο τού σχολείου,τυλιγμένο στα μαύρα,χλωμό από θλίψη,ακίνητο.Με τα μάτια,σε παρακαλούσα να με πλησιάσεις.Να με αγγίξεις,να με ρωτήσεις,γιατί δε χαμογελούσα σχεδόν ποτέ-παρά μόνο ξέσπαγα σε τρανταχτά γέλια με τα αστεία τού συμμαθητή μου,για να τινάξω από πάνω μου το αβάσταχτο βάρος από ολόκληρα καράβια,που βυθίζονταν μέσα μου,από τις πρώτες ώρες τού πρωινού. Τα πρωινά-που ξεκινούσα,χαρακώνοντας το δέρμα μου,για να πονάω λιγότερο.Για να απονευρώσω τον εσωτερικό πόνο.Αλλοίμονο-με όσο αίμα κι αν έβαψα την αγάπη μου,αυτή τώρα με χαιρετά απ'το υπερπέραν. Από μικρός,νιώθω ξένος παντού-στο σπίτι,στο σχολείο,στο δρόμο,μέσα μου ακόμη.Είτε φλυαρήσω,είτε σιωπήσω,το ίδιο είναι-κανείς δεν καταλαβαίνει.Ήθελα εσύ τουλάχιστον,με τη μυθική γυναικεία σου διαίσθηση,να το διαισθανθείς.Τρίχες.Ούτε ωριμότερη ήσουν,ούτε πιο ευαίσθητη.Ένας ανθρωπος ήσουν κι εσύ. Σε ερωτεύομαι από μικρός.Έχεις αλλάξει μυριάδες πρόσωπα,μαλλιά,χρώματα.Μα η αδιαφορία κι ο κυρίαρχος δισταγμός σου πάντα νικούν στο τέλος. Δεν ξέρεις πόσο υπέφερα.Το στήθος μου πιεζόταν και πονούσε.Η καρδιά μου σα να τρυπιόταν από βελόνες,εκεί που δεν το περίμενα.Πολλές φορές,ακόμα κι η παραμικρή λέξη με βασάνιζε,μέχρι να βγει απ'το στόμα μου.Αργότερα,έμεινε το κρύο-και ξάπλωνα μόνος μου κι αναρριγούσα από την παγωνιά.Αληθινό κρυο-κι η αίσθηση τού κενού,τής ακρωτηριασμένης αγκαλιάς,τα φώτα που έλιωναν ψυχεδελική κατάθλιψη μέσα μου. Κάποτε έκλαιγα κάθε βράδυ.Πλέον,δυσκολεύομαι πολύ.Μερικές φορές αισθάνομαι παράλυτος.Παγωμένος.Στωικά ακίνητος,μπρος στην ολική απουσία ελπίδας να σε δω κοντά μου.Με τσάκισες τόσα χρόνια.Δεν αντέχω να με πονάς χωρίς καν να μού δινεις την ευκαιρία να σού πω τί θέλω.Τί άνθρωπος είμαι.Με κάνεις να δίνω συνέντευξη και βιογραφικό στα πρώτα δυο λεπτά-κι αν αποτύχω να σε ικανοποιήσω,έχεις αποσύρει την προσοχή σου.Τα λόγια σου είναι εκεί,μα το μυαλό σου όχι. Κουράστηκα.Κουράστηκα να μού παραπονιέσαι για την έλλειψή μου,μα ποτέ να μην με επιλέγεις.Απηύδισα να κουβαλάω άδικα στην πλάτη μου τα σφάλματα τών υπόλοιπων μελών τού φύλου μου.Θλίβομαι που ήρθα να σπουδάσω και εξακολούθησες να είσαι η ίδια-μόνο με περιτυλιγμα ενήλικης εμφάνισης κι επιπλέον νευρωτικότητας. Κάποτε ήθελα να πεθάνω.Για πολλά χρόνια.Ήθελα να βρω ένα χάπι,που να κόβει την ανάγκη για φαγητό και νερό κι ένα μαγικό,που να αναστέλλει τη σεξουαλική όρεξη-η ανθρώπινη φύση μού προκαλούσε μόνο πόνο,απόγνωση κι αηδία.Τελικά ένας ψυχίατρος μού έδωσε κάτι παρόμοιο κι όλα πήγαν καλά.Όλα γύρω μου τόσο ανθηρά και ψεύτικα και μέσα μου νεκρά.Τώρα που το ψεύτικο χαμόγελο έσβησε από τούς πρώην mister sunshine,εγώ μοιάζω πιο αληθινός-μα μάταια.Βρήκα το φως μέσα μου.Η σπάνια χαρά μου είναι σα συμπυκνωμένο κονιάκ-μεθάω με το παραμικρό και παρασύρω τούς πάντες σε ταξίδια.Με ακούνε,μα βλέπω...τα αυτιά τους είναι σφραγισμένα,τα μάτια τους ραμμένα,οι ψυχές τους περιτοιχισμένες.Όσο ήμουν νέος,ήμουν νεκρός.Τώρα,μερικές φορές ξυπνάω κι αισθάνομαι σα να έχω τις ρυτίδες τού Samuel Beckett-γράφω κιόλας και σαν αυτόν...Δεν ξέρεις πόσο σε αγάπησα.Τα χέρια μου μελάνιασαν από το κρύο και τη βία.Στα λίγα μου χρόνια,με φίλησες μονάχα τρεις φορές.Δεν έκανα ποτέ έρωτα μαζί σου.Ποτέ δεν είδα τα χειλάκια σου να μού χαμογελάνε στο μισοσκόταδο.Να πλησιάζουν τα μάτια μου και να ζωγραφίζουν πεταλούδες στο στέρνο μου.Ποτέ.Ποτέ δεν σε αγκάλιασα στην αγκαλιά μου και να σ'ακούω να μ'αγαπάς με την αναπνοή σου.Να μυρίζω τα μαλλιά σου,να χαιδεύω την κοιλιά σου-να είσαι γυμνή,κουλουριασμένη πάνω μου,ζεστή κι ευτυχισμένη.Ποτέ.Ποτέ δε θα σε βρω,έτσι;