ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 18 μου, μόλις τελείωσα το σχολείο, ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης. Μόνη μου σε ένα χωριό με κατεστραμένα όνειρα για σπουδές παρότι είχα περάσει σε σχολή αλλά δεν μπορούσα να πάω, και η μόνη μου ασχολία ήταν η τηλεόραση. Γύρω στα 22 μου αποφάσισα οτι δεν μπορώ να ζω έτσι μέχρι να πεθάνω και άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Έκανα κάποιες εργασίες, απέκτησα κάποια εμπειρία αλλά οχι όση χρειάζεται για να έχω ένα ικανοποιητικό βιογραφικό. Λίγο μετά τα 30 μου, βλέπω όλη την ζωή μου πως ήταν πραγματικά: μια κοπέλα που να μένει μεγάλες περιόδους άνεργη και που για το μόνο που ανησυχεί πραγματικά είναι γιατί δεν την θέλει ο τάδε γκόμενος ή γιατί την άφησε ο άλλος γκόμενος, και μέσα σε όλο αυτό η ζωή μου δεν υπάρχει πουθενά, τα όνειρα που είχα στα 18 μου, η ΔΙΚΙΑ μου ζωή και οχι η ζωή του κάθε γκόμενου που γνωρίζω.Αποφασίζω να τα αφήσω όλα πίσω και να κοιτάξω τι θα κάνω, εξάλλου για εργασία δεν έχω κάτι σταθερό(που θα μπορούσα να έβρισκα μια εργασία στα 18 μου και να είχα ανέβει και θέση τώρα), και απλά αποφασίζω να γίνω φοιτήτρια... Διάβαζα για σχεδόν 1 χρόνο τα σχολικά βιβλία της γ' λυκείου χωρίς εξωτερική βοήθεια και έδωσα εξετάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να μπαίνω στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας και σε ένα απο τα καλύτερα τμήματά του, κάτι που αυτομάτως σημαίνει οτι ξεκινάει μια νέα ζωή και οτι αν δεν τα παρατήσω θα πάρω και πτυχίο, ΑΛΛΑ μέσα σε όλη μου την χαρά που τα κατάφερα και την όρεξη που έχω για την σχολή μου, έρχεται το παρελθόν να με στοιχειώνει και πάλι... Μικρή προϋπηρεσία σε σχέση με την ηλικία μου για να μπορέσω να βρω δουλειά και λίγα χρήματα στην άκρη που αν δεν υπάρξει σύντομα κάποιο εισόδημα τότε ίσως αναγκαστώ κάποια στιγμή να τα παρατήσω επειδή δεν θα μπορώ να συνεχίσω λόγω οικονομικών και εκεί γεμίζω οργή για τον εαυτό μου επειδή άφησα πόσα χρόνια να φύγουν έτσι απλά, χαμένα χρόνια... Τουλάχιστον να είχα ένα αρκετά αξιοσέβαστο ποσό στην άκρη και οχι απλά μερικά χρήματα. Οι γονείς μου θέλουν να με βοηθήσουν αλλά δεν είμαι 18 χρονών για να μου πληρώνουν τις σπουδές!Απο την άλλη σκέφτομαι πως όταν τελείωσω, γύρω στα 5 χρόνια, θα είμαι κοντά στα 37. Όλοι κάνουν μεταπτυχιακά, οπότε αν κάνω και κανά μεταπτυχιακό τότε θα φτάσω τα 40... Ποιος λογικός εργοδότης θα προσλάβει κάποιον υπάλληλο στα 40 του την στιγμή που μπορεί να προσλάβει έναν 25άρη με τα ίδια προσόντα; Και εδω μπαίνουν άλλες σκέψεις για το οτι κάνω βλακείες που θυμήθηκα ΤΩΡΑ τις σπουδές μου και οτι το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να κάνω μια τρύπα στο νερό σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου... Τουλάχιστον οι σπουδές θα ανοίξουν το μυαλό μου και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα αλλά αρκεί αυτό ή απλά χάνω την ώρα μου και το μόνο που πρέπει να με απασχολεί είναι να κοιτάξω να βρω μια εργασία-την οποιαδήποτε εργασία- που να μου εξασφαλίσει τα προς το ζην ;