ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι έχω παραξενέψει πάρα πολύ ως άνθρωπος και είμαι μόλις 20 χρονών.Ξεσπάω σε όσους αγαπώ, φωνάζω, έχω μια κακία να πω για τον καθένα (αν πιάσουμε το τι σκέφτομαι... τη βάψαμε), με πειράζουν οι πάντες, τα πάντα. Μετά σκέφτομαι ότι αν κάποιος που αγαπώ πάθει κάτι, θα πεθάνω.Κλαίω όταν είμαι μόνη μου, γιατί με τρώει η μοναξιά, αλλά όταν είμαι με κόσμο θέλω να μείνω μόνη και να έχω την ησυχία μου.Σκέφτομαι πολλά, σκέφτομαι ότι τα χειρότερα έρχονται. Κάθε μέρα το ίδιο.Αλλάζω διαθέσεις στα πέντε λεπτά. Τη μια μιζεριάζω για καθετί μικρό κι ασήμαντο, όλα είναι μαύρα, την άλλη δε με νοιάζει τίποτα, είμαι εκνευριστικά αισιόδοξη. Το κεφάλι μου αισθάνομαι πως θα εκραγεί. Ο εγκέφαλος κάθε μέρα παίρνει φωτιά από τις σκέψεις και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή όταν ξαπλώνω το βράδυ.Ώρες ώρες θέλω να τα σπάσω όλα και να αρχίζω να κατεβάζω καντήλια, την άλλη να βγω στους δρόμους και να αγκαλιάζω τους περαστικούς, την άλλη να κάτσω σε μια γωνίτσα με σβησμένα φώτα με αγκαλιασμένα τα γόνατα και να κλαίω τη μοίρα μου.Τη μια νιώθω ότι θα κατακτήσω τον κόσμο, την άλλη τη δουλειά έχω σε αυτή τη ζωή.Άμα είμαι έτσι τώρα, σε λίγα χρόνια πως θα είμαι;