ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνηθως εξομολογουμαστε στον Θεο, σε ενα οικογενειακο προσωπο, σε ενα φιλο... Να 'μαι λοιπον εδω να γραφω στο κουτακι των εξομολογησεων σε ενα πληθος αγνωστων. Ισως ειναι πιο ευκολο να εξομολογησε σε αγνωστους, θα δειξει. Αυτο που θελω να μοιραστω ειναι τη μοναξια μου,τη συντροφικη. Οικογενεια, φιλοι, οκ, υπαρχουν. Σχεση ομως οχι. Ειμαι 34 και παντα ονειρευομουν οτι μεχρι αυτη την ηλικια θα ειχα οικογενεια, παιδια. Τιποτα ομως,ουτε καν το ταιρι μου δεν εχω βρει. Καποιες γνωριμιες που μερικες προχωρησαν μονο, αλλα κι αυτες για δυο μηνες το πολυ... συνθηκες που δεν επετρεψαν την εξελιξη η πολυ απλα που φανερωσαν νωρις αυτο που θα φανερωνοταν. Σας εχει τυχει να σας πολιορκουν και οταν τελικα αρχιζεις να ερωτευεσαι και να δενεσαι με τον αλλον, εκεινος να απομακρυνεται γιατι δεν ξερει τελικα να αγαπα; και παλι, αλλη περιπτωση, να τον ερωτευεσαι και τελικα ξαφνικα να σου πεταει κουφα πραγματα οσον αφορα σε γουστα και αποψεις σε σημειο που να ξενερωνετε; γαμωτο ειμαι μια γυναικα που θελει να αγαπησει και να αγαπηθει. Θελω να ερθει στον δρομο μου η να μπω εγω στον δικο του, εκεινος που ειναι για μενα κι εγω για εκεινον. Εξομολογουμαι οτι μου λειπει ο ερωτας και τον θελω στη ζωη μου. Αντι να γραφω τοση ωρα αυτες τις γραμμες,θα μπορουσα να κανω κατι... ομως τι; Νιωθω πως ισως τελικα δεν υπαρχει ο ερωτας για εμενα και αυτο με θλιβει. Κι ομως βλεπω οτι ειμαι αρεστη στα ανδρικα βλεμματα... αυτο ομως δεν μου αρκει.