ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε πως ο κάθε άνθρωπος ορίζει διαφορετικά την ευτυχία. Για μένα λοιπόν ευτυχία είναι να γυρνάω στο μικρό μας διαμέρισμα από τη δουλειά και να σε περιμένω να γυρίσεις από τη δική σου. Να μου δίνεις τη πιο ζεστή σου αγκαλιά και να ξεχνάς όλα τα προβλήματα του κόσμου. Να πίνουμε τα απογεύματα τον καφέ μας παρέα και να γελάμε. Να συζητάμε. Και τα βράδια; Να βλέπουμε ταινίες και μετά να τις σχολιάζουμε. Η να καλούμε φίλους, να μαγειρεύουμε. Και όταν φεύγουν όλοι, να κάνουμε έρωτα και να κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι. Δυο γυμνά κορμιά ενωμένα που δεν ξεχωρίζουν. Όμως...Συνεχής αναζήτηση για εργασία, κλειστές πόρτες, σπασμένα όνειρα. Στο σπίτι δυο φιγούρες. Οι γονείς μου. Παρόντες σε κάθε μου βήμα. Ανησυχούν όπως κάθε γονιός για το μέλλον.Μόνη πίνω τον καφέ μου τα απογεύματα. Πικρός. Όση ζάχαρη και να βάλεις. Μόνη βλέπω και τις ταινίες. Μοιάζουν ασπρόμαυρες. Οι φίλοι σχεδόν εξαφανισμένοι. Χωμένοι στη δική τους πραγματικότητα, στη δική τους ευτυχία, στη δική τους δυστυχία, στη δική τους ζωή. Μόνη κοιμάμαι και τις νύχτες και περιμένω να ξημερώσει και να με πάρει ο ύπνος το πρωί. Κι εσύ λείπεις, πάντα να λείπεις. Σα να μην υπήρξα ποτέ στη ζωή σου. Η μόνη μου συντροφιά, οι λίγες στιγμές ευτυχίας μαζί σου. Τίποτε άλλο.