ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τώρα μόλις κλείνω το γραφείο μου και φεύγω για το σπίτι. Με περιμένει η γυναίκα μου και το παιδί μου. Νοίώθω τόσο κουρασμένος σωματικά, αλλά πολυ περισσότερο ψυχικά, από την καθημερινή πάλη για το μεροκάμματο, που θα ήθελα να μπορούσα ήρεμα να κοιμηθώ για ένα χρόνο, χωρίς να με ενοχλήσει κανείς, μα κανείς ή να γινόταν να έφευγα για λίγο μόνος μου, σ΄ένα νησί με ελάχιστους κατοίκους να μην με ήξερε κανένας, να δούλευα βοηθός γκαρσονιού (δουλειά δηλαδή χωρίς ευθύνες) μόνο για το φαί και τον ύπνο, χωρίς λεφτά δηλαδή, φτάνει για 2-3 μήνες να μη σκέφτομαι τίποτα. Να ξεκουραστεί λίγο η ψυχή μου. Να αδειάσει λίγο ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου που δεν χωράει πια τίποτα άλλο. Και μετά να έπαιρνα τη γυναίκα μου και το γιο μου, πιο ήσυχος και ξεκούραστος πια και να ζούσαμε για πάντα σ΄ένα χωριό χωρίς τηλεόραση, υπολογιστές , ραδιόφωνο, εφημερίδες, καλλιεργώντας κήπους και φροντίζοντας ζώα, όσο δύσκολο και κουραστικό και αν ήταν. Η κούραση δεν με τρομάζει, με φοβίζει ότι πλέον δεν ζούμε, μέσα σ΄αυτές τις κωλοπόλεις-φυλακές.Αντί όλων αυτών, θα πάω και πάλι στο σπίτι. Θα το παίξω happy father and husband, γιατί είμαι ενοχικός, τους αγαπώ πολύ και δεν θέλω να τους φορτώνω με τα δικά μου και αφού κοιμηθούν τουλάχιστον αυτοί ήσυχοι και ήρεμοι θα μπορώ να κλάψω κρυφά με την ησυχία μου.