ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγραψα ένα αισιόδοξο κείμενο εχθές και πριν λίγο νομισα ότι λύγισα και όταν το ξαναδιάβασα πήρα δύναμη ξανα. Πριν λίγη ώρα είχα από ενα συγγενικο πρόσωπο λεκτική επίθεση και μου ξαναειπε ποσό ηλίθια είμαι που δεν αρπαζω την ζωή από τα μαλλιά, δηλαδή να ερθω μαζί της στο σπίτι της της γιατι μόνο έτσι θα σωθω και θα δείξω αν είμαι από τους...έξυπνους και όχι τους χαμένους της ζωης... Μονη μου της είπα αποκλείεται, μόνο αν έρθει και η μαμά μου. Εκεί ειπε ότι δεν έχει χώρο για εκείνην , με εβρισε, με αδειασε και μου είπε ο" Δεν θα πας μπροστά γιατί παρα είσαι αγνή, δεν αρπάζεις την ευκαιρία που σου προσφερω και οι καλοί σε αυτήν την ζωή δεν πάνε ποτε μπροστά" και πρέπει να γίνω σαν κι εκείνη που πέτυχε γιατί έγινε σκληρή και το λέει σαν κατόρθωμα που δεν νιώθει πια τον πόνο του πλησίον της.Μου ήρθε εμετός όταν τα άκουσα όλα αυτά... Δεν πειράζει, θα μαζέψω τα κομμάτια μου , θα βάλω ένα ποτηρι κρασι θα κάτσω υπό το φως των κεριών όπως κάνω μήνες τώρα, θα ακούσω Vivaldi και Τσαϊκόφσκι που είναι βάλσαμο για την ψυχή μου και θα ξεχάσω. Πρέπει να ξεχάσω!!! Θα επιβιώσω και να προχωρήσω μπροστά πράττοντας το καλό και πάντα θα βοηθάω οποία ψυχή με χρειάζεται... Νομίζω πως ο Μεγαλοδυναμος Χριστός που πιστεύω δεν με εγκατελλειψε. Μακάρι να μπορούσα να βγω μια βόλτα να ξεσκασω αλλά δεν μπορώ λόγω ασθενείας που με ταλαιπωρεί. Τουλάχιστον έχω τα τεσσερα γατουλακια μου που με αγαπάνε αληθινά και την μαμά μου... Πιέζομαι τωρα να μην κλάψω, μόνο βουρκωμενη ειμαι. Σε κανέναν δεν αξίζει να κλαίει ρε γ@μωτο και ειδικά αν είναι ολομοναχος. Εις υγειαν λοιπον σε όλους τους αγαπητους φίλους της Lifo. Το έγραψα εδώ γιατι δεν έχω κάπου να το πω και να με νοιώσουν.Εδω με καταλαβαίνουν... Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Φιλιά σε ολους, να χαμογελάτε οσο σκληρά κι αν σας φέρονται διαφοροι ανεγκεφαλοι :)