ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν βλεπω τον παππου μου τον υπνο μου ειναι παντα τοσο αληθινος, του κραταω το χερι και ειναι οπως ηταν τοτε, το δικο του χερι...Παντα τον βλεπω στο εξοχικο μας, εκει που μεγαλωσα καθε καλοκαιρι, οπου τα μεσημερια μου ελεγε ιστοριες κατω απο τον ηλιο. Καθε φορα που τον βλεπω σε ονειρο συμβαινει το ιδιο πραγμα, τον παρακαλω να μη φυγει, πως μπορει να κατσει εδω, πως δεν αντεχω χωρις αυτον και πεφτει κλαμα, τρελο κλαμα. Παντοτε ξυπναω με δακρυα στα ματια.Ποτε δεν το αποδεχθηκα πως πεθανε. Στη κηδεια δεν εριξα ουτε δακρυ, αντιθετως εκανα φαρσες στη φιλη μου. Η πραγματικοτητα που δεν ηξερε κανεις ειναι οτι σχεδον καθε βραδυ απο τοτε εκλαιγα. Μου ελεγε παντα "ευτυχως που εμεις συνεννοουμαστε" και ηταν τοσο μα τοσο αληθινο, εμεις οι δυο ειμασταν παντα.Αυτο που φοβαμαι ειναι πως ξεχναω. Ξεχναω τις επικες ιστοριες, το πως πηγε στο πολεμο, που το εσκασε απο ενα στρατοπεδο των Γερμανων, τα τραγουδια που μου ελεγε, τα πρωινα που ξυπναγε και ζωγραφιζε εμενα και την αδερφη μου (μικρες τοτε, αλλαζαμε στον υπνο μας 200 θεσεις και εκεινος με γελιο μας τα εδειχνε το επομενο πρωι).Σ'αγαπω. Και ειμαι κενη χωρις εσενα. Θα εδινα τα παντα για να δεις που εχω γινει γυναικα πια... θα εδινα τα παντα σε μια στιγμη, διχως σκεψη, μονο και μονο για να κανουμε μια βολτα στο παλιο μας σπιτι, που μπολιαζες τα δεντρα και κυνηγουσες τις γατες.Εξαιτιας σου ουτε την Αιολικη Γη του Βενεζη δε μπορω να διαβασω γιατι η εικονα του παππου στο βιβλιο εχει παντοτε τη δικια σου. Ο σοφος, ο αγαπημενος, ο αστειος... αυτος που με καταλαβαινει.Σ'αγαπω... Και αν υπαρχει κατι μετα απο αυτη τη ζωη, ελπιζω να μπορεσω να σε ξαναδω.