ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

H σχέση μας είναι - ή μάλλον ήταν - καθαρά σεξουαλική. Πάντα φυσικά υπέβοσκε κάτι βαθύτερο, εξ ου και το ότι κράτησε χρόνια, αλλά ποτέ δεν εξελίχθηκε σε κάτι άλλο. Θες γιατί το σεξ παραήταν καλό για να μπουν και τα αισθήματα στη μέση, θες γιατί τον είχα πείσει ότι δε γούσταρα σχέσεις... Αποτελούσε ωστόσο ό,τι πιο έντονο ζούσα στα ερωτικά μου. Τα χείλη του ήταν σαν βούτυρο και το φιλί του δεν έμοιαζε με κανενός άλλου. Δε χρειαζόταν, λοιπόν, πολύ για να τον ερωτευτώ στο διάστημα που τον έζησα περισσότερο. Η συμπεριφορά του, όμως, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε είχε ψυχράνει. Δεν έχανε ευκαιρία να μου θυμίζει με κάθε άμεσο κι έμμεσο τρόπο ότι απλώς πηδιόμαστε. Ότι δεν έχουμε τίποτα. Ότι κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει κάτι και με κάποια φίλη μου, κι ότι το αντίστροφο σενάριο θα τον έβρισκε απόλυτα κουλ και σύμφωνο. Αλλά ωστόσο "φαντάσου να το κάνω κι εσύ να σκέφτεσαι αυτά που έχουμε ζήσει, ε;"Δεν ξέρω γιατί το είπε. Δεν ξέρω τί περίμενε ακριβώς να ακούσει κι αν τελικά η σιωπή μου του γέννησε κάποια απορία. Στο διάστημα που ακολούθησε με αναζήτησε, και μάλιστα επανειλλημένα και σε σημείο απορίας αφού ήξερε ότι ήμουν μακριά και δε θα μπορούσαμε να βρεθούμε για κάποιο καιρό. Όταν το έκανα πάλι εφικτό και προσπάθησα να επικοινωνήσουμε με ακύρωσε, γιατί υπήρχε κάτι στη ζωή του, κι όταν τον ρώτησα αν υπήρχε όσο αυτός με έψαχνε δεν απάντησε ποτέ.Έκτοτε χάθηκε. Κι όχι απλώς χάθηκε, με διέγραψε και από "φίλη" πριν κάποιες βδομάδες. Δεν είμαστε τόσο κοντά χιλιομετρικά για να τον "τρακάρω" κάπου· δεν ξέρω κι αν θέλω. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν έχει τελειώσει. Το σχεδόν όμως με τρώει, όπως με τρώει και το ότι, παρά το ότι προσπαθώ εμφανώς να προχωρήσω, δεν έχει περάσει μέρα (ή μάλλον νύχτα) που να μην τον σκέφτομαι.