26.12.2015 | 11:46
Faceless
Αυτο που θα πω γινεται απο την παιδικη μου ηλικια. Τοτε που κανεις δεν μου εξηγησε τη λυπη, το θανατο, τη χαρα ή συναισθηματα. Επισης το οτι ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι απο εμενα. Χωρις μυαλο αρχισαν οι μιμισεις. Οχι αλλαγη φωνης. Αν καποιου το γελιο μου αρεσε μετα απο λιγο καιρο γινοταν το γελιο μου. Αν η συμπεριφορα καποιου μου αρεσε, σιγα σιγα γινομουν αυτο που ειδα. Το θεμα ειναι οτι εχω αλλαξει τοσες προσωπικοτητες που εχω χασει τη δικια μου. Συχνα αναρωτιεμαι τι γινεται. Γιατι παραφουσκωνω ιστοριες για να γινω πιο ενδιαφερων επειδη στο μυαλο μου ακομα εχω μια φωνη που φωναζει εισαι αχρηστος. Μεχρι που.. γνωρισα εσενα. Και ηταν απο τις λιγες φορες που δεν ηθελα να εντυπωσιασω με φτιαχτες ιστοριες. Που μονο και μονο με το χαμογελο σου γινομαι αυτος που πραγματικα ειμαι. Το ξερω οτι ειμαι ασταθης σε πολλα πραγματα. Τωρα ομως ειμαι διατεθημενος να τα διορθωσω. Γιατι μου εδωσες την ωθηση που ηθελα για να με αντιμετωπισω, πραγμα που επρεπε να το ειχα κανει καιρο. Ευχαριστω