ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχίζω κ συνηθίζω την καραντίνα. 12η μέρα... Μόνο στην αρχή ημουν στην τσίτα. Τώρα λες και αρχίζω κ το απολαμβάνω. Ίσως γιατί δε μένω μόνη κ οι άνθρωποι που ζούμε μαζί είναι οκ, άρα δεν έχουμε εντάσεις. Πιο πολύ φοβάμαι τη στιγμή που θα ξαναβγω. Δέκα μέρες πριν την καραντίνα ένιωθα τεράστιο αγχος στα μέσα και στο δρομο με τις μάσκες που έβλεπα κ την προσοχή για φυσική απόσταση, τα βλέμματα κ το φόβο στο μετρό ή το να προσέχω με τις πάρεες μου να μην αγκαλιαζομαστε κ με τις συζητήσεις για τον ιο. Αφού εκείνη την περίοδο κάθε φορά ένιωθα ότι κάτι έχω κολλήσει. Αυτό μου δημιουργούσε περισσότερο άγχος. Τώρα σαν να έχω κλειστεί (βολεύει γιατι κ πριν δούλευα συχνά από το σπίτι) τα έχω πάρει όλα ονλαιν κ νιώθω λες κ είμαι σε οχυρό, σε καταφύγιο. Φοβάμαι πως όταν έρθει η ώρα να ξαναβγω θα πάθω μετά τραυματικο γιατί θα έχω ξεμαθει την επαφή. Ίσως γιατί είμαι σε μεταβατική φάση κ ενώ ένιωθα ότι σιγά σιγά προχωράω μπροστά στη δουλειά κ τη ζωή μου (ετσι λέει το συνειδητό μου τουλ) κ θα έχω προκλήσεις φαίνεται ότι τελικά σαν να την έχω καταβρει με την καραντίνα. Άραγε νιώθει κ κάποιος άλλος το ίδιο με το μέσα /έξω;