ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με ειχε γνωρισει ως μια μοναχικη αλλα και μονη κοπελα. Δεν ειχα φιλες. Ετσι με γνωρισε, ετσι με αγαπησε, ετσι ζησαμε μαζι οσο καιρο ημασταν μαζι. Το θεμα ειναι οτι μετα τον χωρισμο μας, ειχε πει οτι θα ειναι το στηριγμα μου, η συντροφια μου, ο φιλος μου. Το εκτιμω και το θελω πολυ, διοτι τον αγαπαω και δε θελω να μη μιλουμε. Ομως, αυτο που εγινε ειναι οτι ειναι πολυ απομακρος, και εξαφανισμενος. Ξερω οτι ειναι δυσκολο να κρατησεις φιλικες σχεσεις με καποια που μεχρι χθες αγαπουσες ερωτικα. Ουτε για μενα ειναι ευκολο. Αλλα δε θελω να μη μιλαμε. Και νιωθω πολυ ασχημα, νιωθω φορτωμα και σαν να του ειμαι υποχρεωση ή ακομα χειροτερα, νιωθω οτι το λιγο που μου μιλαει το κανει επειδη με λυπαται που δεν εχω φιλες. Σκεφτηκα οτι ισως η απομακρυνση του να εχει σχεση με κατι αλλο, και ετσι τον ρωτησα αν του συμβαινει κατι, και απαντησε κοφτα "Μια χαρα ειμαι."... Αυτο που νομιζω πως θα ειναι το καλυτερο να κανω, ειναι να απομακρυνθω κι εγω. Δε θελω να του ειμαι βαρος. Ελπιζω να ειναι οντως καλα.. Υ.Γ. Χωρισαμε οχι επειδη δεν αγαπιομαστε, αλλα για καποιους αλλους πιο περιπλοκους λογους που δε μας αφηναν να ειμαστε ζευγαρι.