ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν ενάμιση χρόνο μάλωσα με την επι 15 χρόνια κολλητή μου, με τη οποία πέρασα τις καλύτερες στιγμές μου. Ο λόγος ήταν ο σύζυγός της, τον οποίο απο την πρώτη στιγμή ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου συμπαθήσαμε, ένας ακαμάτης τον οποίο τρέφει με την δουλειά της. Παρόλα αυτά της στάθηκα, όταν οι γονείς της την πολεμούσαν, όταν οι φίλοι της την επεκριναν, όταν όλα ήταν εναντίον της, εγώ ήμουν εκεί, ως κουμπάρα, ως μάνα στον γάμο της, ως αδερφή στην γέννα του παιδιού της, ως συμπαραστάτρια στην δουλειά της. Ήρθε όμως η ώρα που με τον άντρα της μαλώσαμε. Ήταν αναπόφευκτο τελικά! Ο άνθρωπος είναι γελοίος.Με έβρισε μπροστά της (εγώ δεν έπεσα στο επίπεδό του), αλλά αυτή δεν με υπερασπίστηκε καθόλου. Μου ζήτησε πολύ καιρό μετά να μιλήσουμε, αλλά δεν ήρθε ποτέ για να το κάνουμε, κι εγώ έπαψα να περιμένω. Τώρα δεν θέλω να την ξαναδώ μπροστά μου, θεωρώ λάθος μου που δεν είδα ότι πάντα άγονταν και φέρονταν απο την σχέση της κι όχι απο προσωπική άποψη για την ζωή. ΑΛΛΑ, μερικές φορές μου λείπει τόσο πολύ. Και τσαντίζομαι γιατί μου άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα την φιλία, τον ρομαντισμό μου και τώρα δεν έχω όρεξη να προσεγγίσω κανέναν όπως έκανα παλιά, παρά μονο επιφανειακά. Μου τη δίνει που μου χάλασε το όνειρο ότι τα παιδιά μας θα μεγάλωναν μαζί, ότι θα ήταν κι αυτή στην γέννα του πρώτου μου παιδιού, ότι θα μου έκανε shower party, θα γελούσαμε κάθε μέρα με τα κατορθώματά τους. Και μου τη δίνει που ακόμα μου λείπει ενώ ξέχασε για έναν μπόμπο ό,τι υπήρξαμε η μία για την άλλη.