ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνεχεια ερχεται στο μυαλο μου η σκεψη οτι δεν εχω φιλους επειδη ειμαι ιδιοτροπη και νευρικη.  Ολη μου τη ζωη ημουν αυτο το ατομο της παρεας, που ολοι κανουν αστεια μαζι του, το κοροιδευουν, το αναγκαζουν να τους κανει θεληματα, το ταπεινωνουν, και ανεκαθεν για οποιοδηποτε θεμα, ολοι μα ολοι, ειχαν ορθοτερη λυση και επεξηγηση απο κεινον.  Και τωρα που "ξυπνησα" και συνειδητοποιησα οτι σε μια παρεα, σε μια σχεση, εχω κι εγω φωνη, μπορω κι εγω να πω την αποψη μου, να διεκδικησω τα θελω μου, και εννοειται να μην επιτρεπω να με προσβαλλουν κτλ. Και λοιπον τωρα που πηρα το μαθημα μου και εγινα ανθρωπος (αντι μαυρο προβατο που ημουν), δεν μπορω να ενταχθω σε μια παρεα, γιατι σε καθε μα καθε παρεα υπαρχει εστω ενας που θα μου φερθει οπως μου φερονταν ολοι στο παρελθον. Και προσπαθωντας να αποφυγω να ζησω ξανα τα ιδια,(και να πληγωθω) γινομαι "ιδιοτροπη" απορριπτοντας ατομα και παρεες.  Και επειτα ενταξει, ας το θεσουμε οτι ισχυει, οτι ναι, ειμαι ιδιοτροπη και νευρικη, ε λοιπον; Κακο ειναι; Κακο ειναι που δε θελω μια παρεα μονο για τον χαβαλε αλλα για σχεση ζωης, σχεση διαρκειας και αληθινης φιλιας. Μια φιλια που να μην βασιστει στο "θελω καποιον να λεω τον πονο μου/να βγαινω εξω/να μου κανει δωρα στα γενεθλια". Δε ξερω πως να το διαχειριστω αυτο το θεμα, παντως, στεναχωριεμαι...