ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δύο χρόνια, τα καλύτερα της ζωής μου...γνωριζόμασταν από παιδιά, πάντα μου άρεσε, όταν τον έβλεπα ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι...αλλά ποτέ δεν είχε γίνει κατι...Μετά από χρόνια που ξανά βρεθήκαμε κολλήσαμε κατευθείαν από την πρώτη φορά, μου εξομολογήθηκε πως πάντα του άρεσα...δεν το πίστευα, ήμουν ευτυχισμένη σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω, σαν να ήμασταν πάλι παιδιά και ανακαλύπταμε τον κόσμο μαζί από την αρχή. Μαζί του έμαθα τι σημαίνει έρωτας, αγάπη, να πονάς κάποιον, να τον νοιάζεται σαν κομμάτι του εαυτού σου...δύο χρόνια τα πιο όμορφα της ζωής μου, θέλαμε να κάνουμε όμως τόσα ακόμα που δεν προλάβαμε, λέγαμε νταξει ας το αφήσουμε για άλλη φορά...Όμως δεν θα υπάρξει άλλη φορά...όλη μου την ζωη την είχα φανταστεί μαζί σου, μου κανες πρόταση γάμου και μου πες πως αν δεν είμαι μαζί σου δεν έχει νόημα να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι, πως χωρίς εμένα δεν έχει τίποτα νόημα...και γω σου απάντησα ΝΑΙ, με όλη μου την καρδιά γιατί είσαι η αγάπη της ζωής μου...ήσουν στην δουλειά με πηρες τηλέφωνο να μου πεις πως σου έλειψα και στο τέλος μου πες φιλιά, θα τα πούμε το βράδυ...χτύπησε το βράδυ το τηλέφωνο είχες αργήσει αλλά δεν ανησύχησα, σου άρεσε πάντα μετά την δουλειά να κάνεις βόλτες με την μηχανή...και έτσι ξαφνικά άκουσα ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, το τηλέφωνο έκλεισε με την λέξη συλλυπητήρια, δεν μπορούσα να το καταλάβω, δεν το χώραγε το μυαλό μου, δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σε μένα...σε έχασα, δεν μπορεί που είσαι, με βλέπεις άραγε, εγώ σε νιώθω συνέχεια δίπλα μου, ότι όπου να ναι θα γυρίσεις, ότι όλο αυτό είναι ένα άσχημο όνειρο, μα οι ημέρες περνάνε, που είσαι; κοντευω να τρελαθώ...τίποτα δεν έχει νόημα...τίποτα...Ελπίζω να ξυπνήσω και να σαι δίπλα μου μην με αφηνεις μόνη...