ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δεν είχα φίλους να μ'αγαπάνε. Γνωστοί πολλοί, αλλά κανένας για να παρω τηλέφωνο να μου κάνει παρέα στον δρόμο, να μου διοργανώσει ενα πάρτυ έκπληξη, να ζητήσει την συμβουλή μου για κάποιο πρόβλημα, να με παρει τηλέφωνο να βγουμε για εναν καφέ! Συνεχώς τους ψαχνω εγω, πρέπει εγω να κανονίσω για να βρεθουμε, εγω να κανω παντα την κινηση να στειλω μήνυμα να δω αν είναι καλα. Στα γενέθλια μου τους καλω και δεν έρχονται καν. Με οποιον δενομαι κατι γίνεται και απομακρύνομαι. Το ξερω οτι ειμαι κλειστός χαρακτήρας αλλα αν καποιος με νοιαζόταν δεν θα προσπαθούσε να με βοηθήσει; να μη με αφησει να χαθω απο τις ανασφάλειες μου; Κανείς.. κι αυτο που με ποναει περισσότερο ειναι που ποτε δεν εζησα την εννοια του κολλητού φιλου, ενος ανθρωπου που μπορεις να μιλας για τα παντα για παντα, να σε ακουει να σε συμβουλεύει να γελατε και να κλαιτε μαζί, να ειστε σε ολα μαζί.