ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αντιλαμβάνομαι τον όρο φιλόζωος ως κάποιον που αγαπά τα ζώα και φροντίζει για την ευημερία τους. Χρησιμοποιώ τον όρο φιλάνθρωπος με την έννοια της αγάπης του πλησίον. Για κάποιο λόγο τον οποίο δεν αντιλαμβάνομαι η ελληνική κοινωνία, στο βαθμό που μπορώ να παρατηρήσω, έχει μοιραστεί σε δύο μεγάλες κατηγορίες : των ανθρώπων που αγαπούν τα ζώα και αυτών που αγαπούν τους ανθρώπους. Το εξωφρενικό, σύμφωνα με την οπτική μου, είναι ότι η μία ιδιότητα καταργεί την άλλη. Όλο και περισσότερο παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους που «σωρεύουν» ζώα σε διαμερίσματα αδιαφορώντας για το κατά πόσο αυτά ευημερούν στην συνθήκη αυτή. Υπάρχει τρόπος ένα ζώο σε διαμέρισμα να ζήσει καλύτερα απ’ ότι ενδεχομένως έξω στο δρόμο ή σε κάποια ύπαιθρο. Έχει εξασφαλισμένη τροφή, ιατρική παρακολούθηση και περίθαλψη όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο, προστατεύεται από αντίξοες καιρικές συνθήκες, έχουν και παρέχουν παρέα, ιδανικά οι ιδιοκτήτες τους έχουν προβλέψει ώστε να έχουν και τον απαραίτητο χώρο ανάλογα με το μέγεθος του ζώου. Με κόστος την έλλειψη ελευθερίας, αυτοδιάθεσης και ελεύθερης έκφρασης των ενστίκτων τους. Όλα αυτά, φυσικά, εφόσον τηρούνται οι κανόνες και νόμοι που διέπουν την κατοχή ζώων. Τι γίνεται όμως, όταν τα ζώα δεν αντιμετωπίζονται με τους παραπάνω τρόπους? Όταν διατηρούνται σε ταράτσες και μπαλκόνια, εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες και χωρίς δυνατότητα εξεύρεσης καταλύματος? Όταν οι ιδιοκτήτες τους θεωρούν εντελώς περιττό να τα υποβάλλουν σε ιατρικούς ελέγχους και περίθαλψη? Όταν δεν επιτελούν κανέναν άλλο ρόλο παρά να καλύπτουν τυχόν ανάγκες επαφής των απομονωμένων κατά τα άλλα ιδιοκτητών τους? Όταν δημιουργούν πρόβλημα σε άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας, είτε λόγω διατάραξης της κοινής ησυχίας είτε λόγω δημιουργίας ανθυγιεινών συνθηκών?Τότε, σύμφωνα με την παρατήρηση μου, οι ιδιοκτήτες τους, παρότι έχουν παράφορα παραβιάσει κάθε κανονισμό πολυκατοικίας και νομοθεσία, στρέφονται εναντίον του ενοίκου που διαπιστώνει το πρόβλημα. Τον διαβάλλουν στους υπόλοιπους ενοίκους και του ζητούν, ουσιαστικά, να υποχωρήσει σε κάθε νόμιμα κατοχυρωμένο αίτημα του. Έτσι, επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα : γιατί ο κατά τα άλλα φιλόζωος αδυνατεί να σεβαστεί τα νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του συνανθρώπου? Και επίσης, επιδεικνύει άραγε την ίδια ευαισθησία για τα δικαιώματα των λιγότερο ευνοημένων : των οροθετικών, των καρκινοπαθών, των άπορων, των άστεγων? Γιατί η εμπειρία μου υποδεικνύει ότι μάλλον αυτό δε συμβαίνει. Οπότε αναρωτιέμαι : γιατί?Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να επιλέγουν να αγαπούν τα ζώα ή τον συνάνθρωπο? Τι είναι αυτό που μας οδηγεί σε τέτοια σημεία ατομισμού ώστε να μην σεβόμαστε καν τα δικαιώματα του άλλου ανθρώπου? Είναι αδιαφορία? Είναι απεριόριστη μοναξιά και ατομισμός? Είναι απάθεια? Τι είναι?