ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σαν δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο που σε κάνει να πέφτεις στο πάτωμα και να χάνεις για λίγο τον κόσμο...τόσο καιρό ξανασηκωνόμουν και συνέχιζα να παλεύω...αυτή την φορά νιώθω παραίτηση και αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο....άλλες φορές ένιωθα ένα ηφαίστειο που μόλις γινόταν η έκρηξη μετά ηρεμούσα και συνέχιζα να προχωράω....αυτή την φορά πραγματικά δεν μπορώ δεν αντέχω....είμαι νέα και παρ' όλα αυτά νιώθω τόσο γερασμένη,τόσο κουρασμένη..γύρω μου με ρωτούν,μα γιατί...και δεν ξέρω τι να απαντήσω...μου λείπουν η ανεμελιά μου και η χαζομάρα μου....δεν ξέρω τι παθαίνω,συναναστρέφομαι νέους ανθρώπους και νιώθω τόσο μα τόσο εκτός...μακάρι να 'ξερα τι θέλω,γιατί νιώθω έτσι...μεγαλώνω,ωριμάζω??γιατί τόσο απότομα...τώρα καταλαβαίνω ότι είμαι μόνη μου γιατί ευθύνομαι εγώ,γιατί εγώ δεν παλεύω για αυτό που θέλω..και οι άλλοι δεν μπορούν να με παρακαλάνε...λυπάμαι για τον εαυτό μου και για την ζωή μου που περνάει και που νιώθω ότι δεν μπορώ να την οδηγήσω έτσι και όπου θέλω...